New evidence on Katyn forest massacre cover-up
New evidence on Katyn forest massacre cover-up
Polska Gazeta ^ | March 2, 2008 | Herbert Romerstein
COVER UP FOR THOSE WHO CARRIED OUT MASS MURDER
By Herbert Romerstein
When the Nazis announced on April 12, 1943 that they had found the bodies of thousands of Polish officers who had been murdered by the Soviets in Katyn forest, most Americans did not believe them. The Nazis were known to commit mass murder and the extensive propaganda campaign in the United States in support of the Soviet Union had affected the thinking of most Americans.
But the Poles knew the truth. They had been asking the Soviets about the missing men for almost two years. And some Americans knew the truth because they understood the Soviet Union and its history. But, it took some time before these voices of truth could be heard.
The Soviets broke relations with the Polish Government in exile in London because the Poles had asked for an International Red Cross investigation. The Soviets claimed to have been insulted. And they used that as an excuse for recognizing a puppet Polish government that the Soviets set up in Lublin.
The American communists joined in the Soviet propaganda campaign. Corliss Lamont, a millionaire communist propagandist, wrote "Soviet Russia's severance of relations with the Polish Government-in-Exile, over the Nazi-inspired charge that the Russians murdered 10,000 Polish army officers, shows clearly the danger to the United Nations of the splitting tactics engineered by Hitler and definitely helped along by the general campaign of anti-Soviet propaganda carried on during recent months in Britain and America. According to the London Bureau of the New York Herald Tribune, 'It is a safe assumption that the Poles would not have taken so tough an attitude toward the Soviet Government if it had not been for the widespread support Americans have been giving them in the cases of Henry Ehrlich and Victor Alter.'"
The reference was to the widespread protests by Jewish and trade union organizations when the Soviets admitted that they had executed Ehrlich and Alter who were leaders of the "Bund", the Jewish trade union organization. According to the communist Lamont, "The shameful anti-Soviet agitation around the Alter-Ehrlich case was followed by the collaboration with Goebbels' propaganda around the German mass murders of Poles." The Polish government had protested to the Soviets about Ehrlich and Alter.
Lamont also quoted from "Professor Lange at the University of Chicago" in support of the communist line. We now know that Oscar Lange had been recruited as an agent of the NKVD by Boleslaw Gebert.
Gebert himself wrote communist propaganda in support of the Soviet Union's false story. In one of his pamphlets, he attacked the commander of the Polish forces fighting in Italy against the Nazis, General Marjan Kukiel. According to Gebert, who was sitting safely in the United States, General Kukiel, who was leading troops in combat against the Nazis, was "Siding with the Germans in their accusations that the Soviet Union was responsible for slaughtering Polish officers and soldiers in the forest of Katyn. The world knew that this unspeakable crime was the work of the Germans…." His pamphlet was published by the communist front "Polonia Society of the International Workers Order". He was the head of that organization, which, of course, did not speak for the majority of Polish-Americans.
Not only did communists and NKVD agents carry out the propaganda campaign but, unfortunately, the United States government helped them. The Office of War Information (OWI) tried to intimidate the Polish-American radio stations and newspapers when they told the truth about the Soviet atrocity against the Poles.
Alan Cranston was head of the Foreign Language Division of the OWI and later a U.S. Senator from California. He called a meeting of OWI officials because the Polish-American radio stations "had taken a rather antagonistic attitude toward Russia" on the Katyn forest issue. Cranston felt that this "was inimical to the war effort and should be straightened out". The radio stations and newspapers were contacted and threatened with being closed down if they continued to tell the truth about the Soviet Union.
In 1952 the U.S. Congress held hearings on Katyn. More Americans learned the truth. When the Soviets recaptured the Smolensk area, they organized their own tribunal to "investigate" the murder of the Polish officers. The American press in Moscow was invited to observe. The American ambassador, Averell Harriman, sent his young daughter to represent the American Embassy. Years later she was asked by the Congressional committee investigating Katyn why her father had sent her instead of someone who was older or was a medical authority. She answered that the Soviets might not have allowed someone more experienced but it would be difficult for them to refuse her. She had believed the Soviet propaganda line; but by 1952 when she testified before the committee, she knew that the Soviets had committed the crime. She testified that she had thought that the Germans did it because the bodies were laid out in methodical manner. Apparently, she thought that the Russians could not do anything in an orderly way.
At the time of the German announcement of Katyn the American ambassador was William Standley. He understood the Soviet Union and did not trust them. He made the mistake of speaking openly to the American correspondents in Moscow. One of them represented the "Daily Worker", the Communist Party USA newspaper. She was called Janet Weaver. She was actually Janet West Ross, the wife of the American Communist Party representative to the Comintern. She regularly reported Ambassador Standley's comments and other information gleaned from conversations with American officials to Dimitrov, head of the Comintern. He passed them on to Molotov. We found a collection of her reports in the Comintern Archives in Moscow. On March 8, 1943, she reported to Dimitrov that Ambassador Standley had revealed to the American journalists that the Soviets were concealing from the Russian people the truth about the massive amount of American war materials supplied. Two days after her report, Harry Hopkins pressed President Roosevelt to remove Ambassador Standley. Hopkins succeeded, and Standley was replaced by the naïve Averill Harriman, who was much more acceptable to the Soviets. It was only in the 1980s that we learned of the evidence that Hopkins was an NKVD agent.
President Roosevelt had heard from Winston Churchill the truth about Katyn. Churchill shared with Roosevelt the information he had received on the Soviet responsibility for the murders. However, when Roosevelt heard from his own representative, George Earle, former governor of Pennsylvania, that he had information that the Soviets had committed the crime, he refused to listen. Earle had been sent by the President to Turkey and Bulgaria under diplomatic cover to report directly to the President, about the Balkans. Before seeing the President, Earle spoke to his friend Joe Levy, of the "New York Times". Levy warned him that "Harry Hopkins has complete domination over the President and the whole atmosphere over there is 'pink'." He advised Earle to be careful when he told the President the truth about Russia. Later, Earle told the President that he wanted to go public about Katyn, Roosevelt wrote to him "I specifically forbid you to publish any information or opinion about an ally that you may have acquired while in office or in the service of the United States Navy."
Lt. Col. John Van Vliet, Jr. was an American prisoner of war in Germany. He was one of the Allied officers brought by the Germans to Katyn in 1943. When he returned to the United States in 1945, he wrote a report for the United States government revealing his knowledge of the Soviet responsibility for the murders. His report was marked "Top Secret".
The Polish-American community continued to speak out on the truth about Katyn. After the war, they got two valuable allies. One was Arthur Bliss Lane, the U.S. ambassador to Poland 1944-1947. His book "I Saw Poland Betrayed", published in 1948, was the first time many Americans heard the truth about Katyn. The other was Julius Epstein. He was an Austrian born Jew who had escaped from the Nazis. He was now an American citizen and a prominent journalist. Epstein opposed both the Nazis and the Communists. During the war, he had worked for the Office of War Information and was horrified by the pro-Soviet propaganda he saw that agency promoting.
In 1949, Epstein joined Ambassador Lane in forming the "American Committee for the Investigation of the Katyn Massacre". The Committee in coordination with the Polish-American community published pamphlets and articles telling the American people the truth about Katyn.
The Voice of America, the official voice of the American government, briefly mentioned the formation of the Committee, but refused to broadcast former Ambassador Lane's speech. When Epstein visited officials of Voice of America in New York and Washington, he demanded to know why they were not telling the truth about Katyn. They answered "We are playing down Katyn, because it would create too much hatred against Stalin among the Poles." When Epstein asked whether they wanted to create love for Stalin among the Poles at the American taxpayer expenses, he got no answer.
Count Joseph Czapski, a Polish officer had been imprisoned by the Soviets with the other Polish officers. He was released when the Soviets thought that he would be valuable for their propaganda to the West. Instead he represented General Anders in investigating the whereabouts of the missing Polish officers. He was the source of much of the information about the Soviet attempt to cover up before the bodies were found. When Count Czapski visited the United States, the Voice of America asked him to make a broadcast. He submitted the text in advance. Voice of America officials crossed out any reference to the Soviet crime. He could not even mention the word Katyn.
When Julius Epstein learned of the existence of the Van Vliet report, he and Ambassador Lane asked Congress to obtain the report. Representative George A. Dondero of Michigan began a campaign to get the Army to release the report. After many excuses, it became apparent that the report was missing. Finally the Army revealed that immediately after Col. Van Vliet submitted his report, it was sent to the State Department. There were no carbon copies kept by the Army. The State Department claimed to know nothing about it. It is interesting to note that the report went to that part of the State Department headed by Alger Hiss. We now know that Alger Hiss was a Soviet spy. So we can understand the disappearance of the document.
It was only in May 1951 that the Voice of America would allow some discussion of the subject. But even after that, the cover up of the Soviet crime continued, with only occasional mention of the Soviet crimes.
In 1978 at a writer's conference in Poland, the prominent writer and poet Andrzej Braun spoke out against the censorship of the truth about Katyn. The Voice of America Warsaw correspondent, Ron Pemstein, sent a report on Braun's speech to Washington. Pemstein reported that the poet cited as an example of censorship the refusal to tell the truth about "the murder of Polish officers by the Soviet Union at Katyn forest in 1940". A half an hour after the story reached Washington, the Voice of America had edited out the words "by the Soviet Union" and the date "1940". The story simply said "Braun cited the murder of Polish officers in World War II." Eleven Polish-Americans working at Voice of America sent a protest to the head of the Voice's European Division. He called a meeting and scolded them for complaining. Remember, this happened during the Jimmy Carter Administration in 1978. When this story appeared in the press, Voice of America director Peter Straus said that the censorship was a "error in judgment by the news editor." But more and more Americans were learning the truth. By the 1980s during the Reagan Administration most American knew the truth about Katyn.
In the years between 1945 and 1991, the KGB carried on numerous disinformation campaigns to conceal the guilt of the Soviet Union for the murders. After the collapse of the Soviet Union, more and more information became available about Katyn. We now even know that Stalin himself, together with Voroshilov, Molotov, and Mikoyan, signed the report from Beria ordering the murders of the Poles at Katyn.
Herbert Romerstein is director of the Center for Security Research at the Education and Research Institute and author of The Venona Secrets: Exposing Soviet Espionage and America's Traitors.
Monday, March 24, 2008
Discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I. Poland Israel Greece.
Discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I. Poland Israel Greece.
As pilots began undergoing tests for cancer on Sunday, a team of technical personnel from the Israel Air Force flew to Fort Worth, Texas, for consultations with their American counterparts and Lockheed Martin concerning the recent discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I.
The discovery of the material prompted OC IAF Maj.-Gen. Elazar Shkedy to ground all F-16I training flights until the investigation is concluded. Shkedy decided to suspend training flights - the plane will continue to be used in necessary operations - after a number of pilots complained of a bad smell coming from the cockpit of one of the planes.
The IDF Medical Branch conducted tests and discovered that the smell was caused by a type of formaldehyde known to be carcinogenic in high concentration. As a result, the IAF on Sunday began taking blood samples from F-16I pilots to test them for cancer.
Although traces of the material were found in only one plane, Shkedy's decision to stop training flights was indicative of the severity of the problem, defense officials said. In addition, since deciding to suspend F-16I training flights, the IAF has been in touch with other militaries to discuss the discovery.
"If it was just one plane and was a maintenance issue, then there wouldn't have been a need to suspend all training flights," one official said. "The fear is that the problem is much more extensive."
Lockheed Martin said it was cooperating with the investigation completely and raised the possibility that it was an isolated incident - the carcinogenic material has thus far been found in one plane - and was connected to the maintenance of the aircraft.
The Israeli F-16I is part of a batch of planes manufactured at Fort Worth and supplied not just to the IAF but also to Poland, Greece and the US Air Force. None of these countries have reported discovering formaldehyde in their aircraft.
As pilots began undergoing tests for cancer on Sunday, a team of technical personnel from the Israel Air Force flew to Fort Worth, Texas, for consultations with their American counterparts and Lockheed Martin concerning the recent discovery of carcinogenic material in an Israeli F-16I.
The discovery of the material prompted OC IAF Maj.-Gen. Elazar Shkedy to ground all F-16I training flights until the investigation is concluded. Shkedy decided to suspend training flights - the plane will continue to be used in necessary operations - after a number of pilots complained of a bad smell coming from the cockpit of one of the planes.
The IDF Medical Branch conducted tests and discovered that the smell was caused by a type of formaldehyde known to be carcinogenic in high concentration. As a result, the IAF on Sunday began taking blood samples from F-16I pilots to test them for cancer.
Although traces of the material were found in only one plane, Shkedy's decision to stop training flights was indicative of the severity of the problem, defense officials said. In addition, since deciding to suspend F-16I training flights, the IAF has been in touch with other militaries to discuss the discovery.
"If it was just one plane and was a maintenance issue, then there wouldn't have been a need to suspend all training flights," one official said. "The fear is that the problem is much more extensive."
Lockheed Martin said it was cooperating with the investigation completely and raised the possibility that it was an isolated incident - the carcinogenic material has thus far been found in one plane - and was connected to the maintenance of the aircraft.
The Israeli F-16I is part of a batch of planes manufactured at Fort Worth and supplied not just to the IAF but also to Poland, Greece and the US Air Force. None of these countries have reported discovering formaldehyde in their aircraft.
Peter Vogel, brutally murdered an elderly lady and burned her body to prevent detection.
Peter Vogel, brutally murdered an elderly lady and burned her body to prevent detection.
However, he was caught and sentenced to jail. In 1983, miraculously, the Communists allowed him to leave Poland and settle in Switzerland, where Vogel became a banker. After 1989, Vogel appeared in Poland, where he quickly earned a sobriquet "the accountant of the Left." Vogel was also involved in a number of scams, embezzlements, and money laundering operations, including the Orlen gasoline case. Vogel enjoyed close ties to the KGB's Vladimir Alganov (Kwasniewski's alleged handler) and to Poland's Communist secret police collaborators residing in Vienna, Andrzej Kuna and Aleksander Zagiel, both implicated in the Orlen case. In July 1999 Kwasniewski initiated the process to grant amnesty to Peter Vogel, whom he finally pardoned in December 2005, right before leaving office.
10 May 2006
Aleksander Kwaśniewski, who over six years ago signed an act of clemency for Peter Vogel, who had been sentenced for murder, testified May 4 as a witness in Katowice's prosecutor's office, which is investigating the circumstances of the pardon. Following questioning, Kwaśniewski gave assurances that there had been no irregularities whatsoever in the President's Office in handling the case. He said that no grounds existed for suspecting any hint of corruption regarding the matter, nor any reason to associate it with left-wing politicians.
A few months ago, Polish newspapers wrote about the Vogel's pardon and referred to him as "the bag man of the left." At the Swiss bank Coutts, he reportedly handled the bank accounts of "leading left-wing politicians," who are linked to lobbyist Marek Dochnal. Dochnal has been in detention for months concerning allegations of corruption.
As a boy of 17, Vogel, whose name in the 1970s was Piotr Filipowski (alias Filipczyński), brutally murdered a 75-year-old woman during a robbery. He was sentenced to 25 years in prison. In 1979, he was given temporary leave from prison, and in 1983, under murky circumstances, he obtained a passport and fled to Switzerland. According to newspaper reports, he was recruited by the special services of the Polish People's Republic (PRL), who enabled his departure. He eventually became a banker and worked in Switzerland.
In 1998, Poland initiated extradition procedures. Vogel was handed over to Polish authorities in order to serve the remainder of his sentence. His lawyers quickly filed papers for a pardon. The then deputy general prosecutor supported the motion for a pardon and forwarded it to the president. In July 1999, Vogel was released again from prison and returned to Switzerland.
To nie jest tak, Jak minister Janusz Kaczmarek przedstawił na falach TVN24, że działacze SLD deponowali pieniądze na czyjeś rachunki bankowe. Tak się składa, że mój kolega - syn z bardzo bogatej rodzinny niemieckiej (firma prywatna od 1789 roku, która ma swój bank w Szwajcarii) – opowiadał mi wiele lat temu, jak to funkcjonuje.
Fot. Internet
Wielu ludzi, którzy chcą ukryć swoje pieniądze, zakłada tzw. 'rescue companies' (firmy ratunkowe) - po niemiecku 'Auffanggesellschaften' – w Szwajcarii, Luksemburgu lub Francji. Dlaczego te kraje? Można te firmy otworzyć w innych krajach, tzw. rajach podatkowych, ale nie ma pewności, że za rok, 5 czy 20 lat taka firma będzie nadal funkcjonować. Inny powód jest taki, że łatwiej jest pojechać do Szwajcarii, Luksemburga lub Francji niż gdzieś za ocean. Na zdjęciu: bank w Szwajcarii.
Wielu ludzi, którzy chcą ukryć swoje pieniądze, zakłada tzw. 'rescue companies' (firmy ratunkowe) - po niemiecku 'Auffanggesellschaften' – w Szwajcarii, Luksemburgu lub Francji. Dlaczego te kraje? Można te firmy otworzyć w innych krajach, tzw. rajach podatkowych, ale nie ma pewności, że za rok, 5 czy 20 lat taka firma będzie nadal funkcjonować. Inny powód jest taki, że łatwiej jest pojechać do Szwajcarii, Luksemburga lub Francji niż gdzieś za ocean.
Zaletą tych firm ratunkowych jest to, że jako członkowie ich zarządu wymienieni są tylko prawnicy - właściciel lub beneficjant nie jest wymieniony nigdzie. Oznacza to, że faktycznego właściciela rachunku (benefaktora) nie zna nawet szwajcarski bank, a więc nie jest to do sprawdzenia do czasu, kiedy właściciel rachunku nie zacznie popełniać błędów, np. wydawać za dużo albo przewozić powyżej 10 000 euro przez granicę Szwajcarii i zostanie wyrywkowo sprawdzony. Służby graniczne w Szwajcarii robią też zdjęcia rejestracji samochodów.
Można też zrobić to inaczej: wynajmuje się hotel obok granicy i wysyła sekretarkę albo zaufaną osobę, by przewiozła legalnie kwotę poniżej 10 000 euro. Robi ona wiele kursów - to tylko godzina jazdy, więc można sobie czekać w hotelu na uzbieranie się większej sumy, popijając Vintage Cristal Champagne i pojadając Beluga Caviar.
Często też zamówienia publiczne są zawyżane, a różnica idzie na taki właśnie rachunek. Tak było z zamówieniami w Polce, Rosji, Ukrainie czy innych byłych krajach komunistycznych. Koszt obsługi takiej 'rescue company' to około 5-8 tys. USD na rok.
Pieniądze deponuje się lub wypłaca tylko osobiście, bez żadnych elektronicznych transferów. Jeśli nie ma śladów po transakcji elektronicznej ani nazwiska, nikt nie jest w stanie zlokalizować naszych aktywów. Pieniądze takie traktowane są jako rachunek inwestycyjny i mogą być wykorzystywane do inwestowania na giełdzie lub w waluty obce.
W momencie, gdy potrzebna jest gotówka, musi być ona wypłacona tylko osobiście, a potem może być zamieniona na diamenty przemysłowe w Antwerpii w Holandii, która nie jest przecież daleko, i w ten sposób wywieziona do dowolnego wybranego kraju। Tam diamenty te są następnie sprzedawane za gotówkę. Preferowane są diamenty przemysłowe gdyż nie ważą one wiele, ale za to są dość wartościowe. Diament przemysłowy rozmiaru groszku może kosztować nawet 50.000 USD. Innym powodem wykorzystywania nieoszlifowanych diamentów jest to, że nie tracą one na wartości, podczas gdy brylanty nawet z certyfikatem tracą znacząco na wartości przy odsprzedaży.
This is additional contact to the expert I have।
Anne van HeerdenPartner, Head of ForensicKPMGBadenerstrasse 172P. O. Box8026 ZurichTel. +41 44 249 31 78Fax +41 44 249 22 33Contact Anne van Heerden
Registered Accountant (RA) (Dutch CPA), Member of the Royal Dutch Institute for Registered Accountants
Broad experience in a wide range of national and international fraud investigations as well as in fraud risk management
More than twelve years Forensic experience in the Dutch and Swiss Forensic practice: joined KPMG's Dutch audit department in 1986 and changed to Forensic in 1993; with Forensic Switzerland since the beginning of 2000
However, he was caught and sentenced to jail. In 1983, miraculously, the Communists allowed him to leave Poland and settle in Switzerland, where Vogel became a banker. After 1989, Vogel appeared in Poland, where he quickly earned a sobriquet "the accountant of the Left." Vogel was also involved in a number of scams, embezzlements, and money laundering operations, including the Orlen gasoline case. Vogel enjoyed close ties to the KGB's Vladimir Alganov (Kwasniewski's alleged handler) and to Poland's Communist secret police collaborators residing in Vienna, Andrzej Kuna and Aleksander Zagiel, both implicated in the Orlen case. In July 1999 Kwasniewski initiated the process to grant amnesty to Peter Vogel, whom he finally pardoned in December 2005, right before leaving office.
10 May 2006
Aleksander Kwaśniewski, who over six years ago signed an act of clemency for Peter Vogel, who had been sentenced for murder, testified May 4 as a witness in Katowice's prosecutor's office, which is investigating the circumstances of the pardon. Following questioning, Kwaśniewski gave assurances that there had been no irregularities whatsoever in the President's Office in handling the case. He said that no grounds existed for suspecting any hint of corruption regarding the matter, nor any reason to associate it with left-wing politicians.
A few months ago, Polish newspapers wrote about the Vogel's pardon and referred to him as "the bag man of the left." At the Swiss bank Coutts, he reportedly handled the bank accounts of "leading left-wing politicians," who are linked to lobbyist Marek Dochnal. Dochnal has been in detention for months concerning allegations of corruption.
As a boy of 17, Vogel, whose name in the 1970s was Piotr Filipowski (alias Filipczyński), brutally murdered a 75-year-old woman during a robbery. He was sentenced to 25 years in prison. In 1979, he was given temporary leave from prison, and in 1983, under murky circumstances, he obtained a passport and fled to Switzerland. According to newspaper reports, he was recruited by the special services of the Polish People's Republic (PRL), who enabled his departure. He eventually became a banker and worked in Switzerland.
In 1998, Poland initiated extradition procedures. Vogel was handed over to Polish authorities in order to serve the remainder of his sentence. His lawyers quickly filed papers for a pardon. The then deputy general prosecutor supported the motion for a pardon and forwarded it to the president. In July 1999, Vogel was released again from prison and returned to Switzerland.
To nie jest tak, Jak minister Janusz Kaczmarek przedstawił na falach TVN24, że działacze SLD deponowali pieniądze na czyjeś rachunki bankowe. Tak się składa, że mój kolega - syn z bardzo bogatej rodzinny niemieckiej (firma prywatna od 1789 roku, która ma swój bank w Szwajcarii) – opowiadał mi wiele lat temu, jak to funkcjonuje.
Fot. Internet
Wielu ludzi, którzy chcą ukryć swoje pieniądze, zakłada tzw. 'rescue companies' (firmy ratunkowe) - po niemiecku 'Auffanggesellschaften' – w Szwajcarii, Luksemburgu lub Francji. Dlaczego te kraje? Można te firmy otworzyć w innych krajach, tzw. rajach podatkowych, ale nie ma pewności, że za rok, 5 czy 20 lat taka firma będzie nadal funkcjonować. Inny powód jest taki, że łatwiej jest pojechać do Szwajcarii, Luksemburga lub Francji niż gdzieś za ocean. Na zdjęciu: bank w Szwajcarii.
Wielu ludzi, którzy chcą ukryć swoje pieniądze, zakłada tzw. 'rescue companies' (firmy ratunkowe) - po niemiecku 'Auffanggesellschaften' – w Szwajcarii, Luksemburgu lub Francji. Dlaczego te kraje? Można te firmy otworzyć w innych krajach, tzw. rajach podatkowych, ale nie ma pewności, że za rok, 5 czy 20 lat taka firma będzie nadal funkcjonować. Inny powód jest taki, że łatwiej jest pojechać do Szwajcarii, Luksemburga lub Francji niż gdzieś za ocean.
Zaletą tych firm ratunkowych jest to, że jako członkowie ich zarządu wymienieni są tylko prawnicy - właściciel lub beneficjant nie jest wymieniony nigdzie. Oznacza to, że faktycznego właściciela rachunku (benefaktora) nie zna nawet szwajcarski bank, a więc nie jest to do sprawdzenia do czasu, kiedy właściciel rachunku nie zacznie popełniać błędów, np. wydawać za dużo albo przewozić powyżej 10 000 euro przez granicę Szwajcarii i zostanie wyrywkowo sprawdzony. Służby graniczne w Szwajcarii robią też zdjęcia rejestracji samochodów.
Można też zrobić to inaczej: wynajmuje się hotel obok granicy i wysyła sekretarkę albo zaufaną osobę, by przewiozła legalnie kwotę poniżej 10 000 euro. Robi ona wiele kursów - to tylko godzina jazdy, więc można sobie czekać w hotelu na uzbieranie się większej sumy, popijając Vintage Cristal Champagne i pojadając Beluga Caviar.
Często też zamówienia publiczne są zawyżane, a różnica idzie na taki właśnie rachunek. Tak było z zamówieniami w Polce, Rosji, Ukrainie czy innych byłych krajach komunistycznych. Koszt obsługi takiej 'rescue company' to około 5-8 tys. USD na rok.
Pieniądze deponuje się lub wypłaca tylko osobiście, bez żadnych elektronicznych transferów. Jeśli nie ma śladów po transakcji elektronicznej ani nazwiska, nikt nie jest w stanie zlokalizować naszych aktywów. Pieniądze takie traktowane są jako rachunek inwestycyjny i mogą być wykorzystywane do inwestowania na giełdzie lub w waluty obce.
W momencie, gdy potrzebna jest gotówka, musi być ona wypłacona tylko osobiście, a potem może być zamieniona na diamenty przemysłowe w Antwerpii w Holandii, która nie jest przecież daleko, i w ten sposób wywieziona do dowolnego wybranego kraju। Tam diamenty te są następnie sprzedawane za gotówkę. Preferowane są diamenty przemysłowe gdyż nie ważą one wiele, ale za to są dość wartościowe. Diament przemysłowy rozmiaru groszku może kosztować nawet 50.000 USD. Innym powodem wykorzystywania nieoszlifowanych diamentów jest to, że nie tracą one na wartości, podczas gdy brylanty nawet z certyfikatem tracą znacząco na wartości przy odsprzedaży.
This is additional contact to the expert I have।
Anne van HeerdenPartner, Head of ForensicKPMGBadenerstrasse 172P. O. Box8026 ZurichTel. +41 44 249 31 78Fax +41 44 249 22 33Contact Anne van Heerden
Registered Accountant (RA) (Dutch CPA), Member of the Royal Dutch Institute for Registered Accountants
Broad experience in a wide range of national and international fraud investigations as well as in fraud risk management
More than twelve years Forensic experience in the Dutch and Swiss Forensic practice: joined KPMG's Dutch audit department in 1986 and changed to Forensic in 1993; with Forensic Switzerland since the beginning of 2000
A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
Pilecki i Anders
Ochotnik do Auschwitz/Volunteer for Auschwitz - W. Pilecki
("Let's Reminisce About Witold Pilecki")
Witold Pilecki was born in Poland in 1901. When the German Army invaded the country in September, 1939, Pilecki joined the Tajna Armia Polska, the Secret Polish Army.
When Pilecki discovered the existence of Auschwitz, he suggested a plan to his senior officers. Pilecki argued he should get himself arrested and sent to the concentration camp. He would then send out reports of what was happening in the camp. Pilecki would also explore the possibility of organizing a mass break-out.
Pilecki's colonel eventually agreed and after securing a false identity as Tomasz Serafinski, he arranged to be arrested in September, 1940. As expected he was sent to Auschwitz where he became prisoner 4,859. His work consisted of building more huts to hold the increased numbers of prisoners.
Pilecki soon discovered the brutality of the Schutz Staffeinel (SS) guards. When one man managed to escape on 28th October 1940, all the prisoners were forced to stand at attention on the parade-ground from noon till nine in the evening. Anyone who moved was shot and over 200 prisoners died of exposure. Pilecki was able to send reports back to the Tajna Armia Polska explaining how the Germans were treating their prisoners. This information was then sent to the foreign office in London.
In 1942 Pilecki discovered that new windowless concrete huts were being built with nozzles in their ceilings. Soon afterwards he heard that that prisoners were being herded into these huts and that the nozzles were being used to feed cyanide gas into the building. Afterwards the bodies were taken to the building next door where they were cremated.
Pilecki got this information to the Tajna Armia Polska who passed it onto the British foreign office. This information was then passed on to the governments of other Allied countries. However, most people who saw the reports refused to believe them and dismissed the stories as attempts by the Poles to manipulate the military strategy of the Allies.
In the autumn of 1942, Jozef Cyrankiewicz, a member of the Polish Communist Party, was sent to Auschwitz. Pilecki and Cyrankiewicz worked closely together in organizing a mass breakout. By the end of 1942 they had a group of 500 ready to try and overthrow their guards.
Four of the inmates escaped on their own on 29th December, 1942. One of these men, a dentist called Kuczbara, was caught and interrogated by the Gestapo. Kuczbara was one of the leaders of Pilecki's group and so when he heard the news he realized that it would be only a matter of time before the SS realized that he had been organizing these escape attempts.
Pilecki had already arranged his escape route and after feigning typhus, he escaped from the hospital on 24th April, 1943. After hiding in the local forest, Pilecki reached his unit of the Tajna Armia Polska on 2nd May. He returned to normal duties and fought during the Warsaw Uprising in the summer of 1944. Although captured by the German Army he was eventually released by Allied troops in April, 1945.
After the Second World War Pilecki went to live in Poland.The Polish Secret Police had him executed in 1948. It is believed that this was a result of his anti-communist activities.
Only Ghosts And Echoes -
Posted by Felis in Heroes, History (Sunday February 12, 2006 at 5:03 pm)
I learnt about Witold Pilecki only by accident, when my maternal grandfather dropped his name while talking about his former associate and the then Polish Prime Minister Jozef Cyrankiewicz.
- Cyrankiewicz, he said, could have saved Pilecki but of course his own heroic tale could have been ruined.
I started asking my grandfather additional questions and learnt a few things about this man, Witold Pilecki, who according to my grandfather’s patchy story, volunteered to go to Auschwitz to gather intelligence for the Home Army (Polish Military Underground Organization) operating during the German occupation.
It was, I think, 1967 and Witold Pilecki as far as the communist authorities were concerned, officially never existed.
My grandfather knew Jozef Cyrankiewicz because both of them were members of PPS -Polish Socialist Party before WWII (PPS was a social-democratic party). Cyrankiewicz was captured and sent by the Germans to Auschwitz in 1942 but my grandfather was saved from being captured by his new identity supported by false documents. After the war, most of the members of PPS accepted the communists’ offer to join the Soviet bandwagon in exchange for good positions within the new administration and sometimes because they weren’t sure what might happen to them if they refused.
This move gave the communists more legitimacy among Western countries as well as the desperate Polish nation.
Or so they thought.
The communist party members were mostly imported from the Soviet Union.
These people, officially Polish, very often could not speak the language and like the first President Boleslaw Bierut were full time NKVG (Soviet Security) employees (the real Polish communist who ended up in Russia after 1939 were mostly executed by Stalin in the 40’s).
And so PPS and PPR (Polish Worker’s Party) were amalgamated into PZPR (Polish United Worker’s Party).
My grandpa was one of those scoundrels, who joined the new organization and for the rest of his life tried to convince himself that his decision was morally justified. He never really made it to the “top†and that is probably why he felt resentment towards Cyrankiewicz for not assisting his old comrades a little bit harder.This is how I learnt about Witold Pilecki for the first time. My grandfather made bitter comments about Cyrankiewicz’s duplicity.
I digress.
I started searching for some more information about Pilecki and slowly a picture emerged, which as much as it was depressing, gave me the feeling of faith in certain moral values, which I thought were long time dead.
Witold Pilecki was rehabilitated only in 1991 and so as I was searching a few days ago for some extra materials about him, I discovered this Wikipedia entry.
There are more sources available on line but because most of them are in Polish, I decided to quote and to translate some additional and interesting aspects of Pilecki’s life story to pay a tribute to the man, who I think, deserves much more recognition.
It was 1940 the Secret Polish Army received conflicting reports about this “new facility†being built and expanded by the Germans in Auschwitz (Oswiecim in Polish) near Kraków.The commanders of the underground, secret army were also receiving requests from the Polish Government, in exile in London; to investigate and to report about German activities around Auschwitz as the unconfirmed rumors about atrocities taking place there reached the allied forces. Witold Pilecki, a lieutenant in the underground army, was the man who volunteered to Auschwitz.
Witold Pilecki was born in 1901 in Oluniec in Russia, where his family was exiled for taking part in the 1863 uprising against Russian occupation of Poland. In 1910 his family moved back into the remains of their property (Pilecki family were small gentry-landowners) near Wilno (today Vilnius). In 1918, he volunteered for the Polish Army that was being formed at that time, and then fought in the Polish-Bolshevik War of 1920.
Witold Pilecki in his cavalry uniform
In 1921 Pilecki took leave from the army to pass his High School Certificate exams (Matura). He attempted studying fine arts at the Stefan Batory University for a while.
Finally, he finishes Military school of Cavalry Reserve in Grudziadz and after being transferred to the Army Reserve as a second lieutenant, he takes over the farm management in his family property in Sukurcze in 1926. He lived and worked in Sukurcze until the outbreak of WWII. These were the happiest years of his life.
Witold Pilecki in before WWII
In 1931 Pilecki married Marianna Ostrowska, a teacher from Masovia. They had two children, a son Andrew and daughter Zofia. In the September campaign of 1939, Pilecki fought as a member of the “Prusy†army group. In November after the collapse of Polish defenses, he helped to found the Secret Polish Army, where he served as the Chief of Staff. In August 1940 Pilecki volunteered to infiltrate Germany’s Auschwitz Concentration Camp at Oswiecim
with the following objectives in mind:
Setting up of a secret organization within the camp to:
Provide extra food and distribute clothing among organization members.
Keep up the morale among fellow inmates and supply them with news from the
outside.
Preparing a task force to take over the camp in the eventuality of the
dropping of arms or of a live force (e.g. paratroops).
Report all of the above to the Secret Army headquarters
On September 19, 1940, with the permission of his commanding officers, he intentionally allowed himself to be captured by the Germans during a round-up in Warsaw’s suburb Zoliborz.
He arrived at Auschwitz at 10 P.M. on September 21, 1940, in the “second†Warsaw transport, under the name Tomasz Serafinski. He was registered as number 4859.
Â
Oswiecim - Pilecki’s mug shot
Â
Fragment of Pilecki’s diary (1) translated from Polish:
They made us run straight ahead towards the thicker concentration of lights. Further towards the destination (the SS troopers) ordered one of us to run to the pole on the side of the road and immediately a series from a submachine gun was sent after him.
Dead.
Ten other inmates were pulled out at random from the marching column and shot with pistols while still running to demonstrate to us the idea of “collective reprisal†if an escape was attempted by any one of us (in this case it was all arranged by the SS troopers).
They pulled all eleven corpses by ropes attached to just one leg. Dogs baited the blood soaked bodies.
All of it was done with laughter and jeering.
We were closing to the gate, an opening in the line of fences made of wire.
There was a sign at the top: “Arbeit macht frei†(Through Work To Freedom).
Only later we could fully appreciate its real meaning.
Pilecki survived his first days in Auschwitz and later established the first cell of his secret organization.
Fragment of Pilecki’s diary (2) translated from Polish:
From the darkness, from above the camp’s kitchen, Seidler the butcher spoke to us: †Do not even dream that any one of you will get out of here alive.
Your daily food ratio is intended to keep you alive for 6 weeks; whoever lives longer it’s because he steals and those who steal will be placed in SK, where nobody lives for too long.â€
Wladyslaw Baworowski - the camp’s interpreter translated it to us into Polish.
SK (Straf-Kompanie - Penal Company).
This unit was designated for all Jews, Catholic priests and those Poles whose “offencesâ€
were proven. Ernst Krankemann, the Block Commander, had a duty of finishing off as many prisoners of the unit as he possibly could to make room for new, daily “arrivalsâ€.
This duty suited Krankemann’s character very well.
If someone accidentally moved just little bit too much from the row of prisoners, Krankemann stabbed him with his knife, which he always carried in his right sleeve.
If someone, afraid of making this mistake, positioned himself slightly too far behind, he would be stabbed by the butcher in the kidney.
The sight of a falling human being, kicking his legs and moaning aggravated Krankemann.
He would jump straight away on the victim’s rib cage, kicked his kidneys and genitals, and finished him off as quickly as possible.
In ‘The Polish Underground Movement in Auschwitz’ Garlinski says:.
Pilecki’s secret organization, which he called the ‘Union of Military Organization’, was composed of cells of five prisoners who were unknown to one another with one man designated to be their commander.
These cells were to be found mainly in the camp hospital and camp work allocation office.
Once the first cells were established, contact with Warsaw became essential.
It so happened that at the time, by exceptionally fortuitous circumstances, a prisoner was released from the camp who was able to take Pilecki’s first report. Later reports were smuggled out by civilian workers employed in the camp. Another means was through prisoners who had decided to escape.
From the very start Pilecki’s principal aim was to take over Auschwitz concentration camp and free all the prisoners. He envisaged achieving this by having Home Army detachments attacking from the outside while cadre members of his Union of Military Organization, numbering around a thousand prisoners, would start a revolt from within. All his reports primarily concerned this matter. However, the Home Army High Command was less optimistic and did not believe such an operation to be viable while the Eastern Front was still far away.
In his diary Pilecki didn’t give the SS troopers much credit, and was certain that his organization could have taken control of the camp.
He waited for orders from the headquarters but at the same time the Germans started arresting members of Pilecki’s secret organization and he knew his time was up.
He also believed that if he could present “his case†in person some action would be taken.
Pilecki therefore felt it necessary to present his plans personally. This meant that he would have to escape from the camp, which he succeeded in doing with two other prisoners on 27th April 1943. Before the breakout Pilecki passed on his position within the camp organization to fellow inmate Henryk Bartoszewicz. However, neither his subsequent report nor the fact that he presented it in person altered the high command’s decision.
Fearing the reprisals on the entire Polish population was one of the reasons why such action was not allowed by the high command in London.
Another one was that there was no way to hide or to move such enormous number of people anywhere and with the Eastern Front still far away the whole project was considered unrealistic.
Witold Pilecki escaped from Auschwitz on the Easter Monday 1943, he also survived the Warsaw Uprising an the German POW camp in Germany.
He returned to Poland after the war and started organizing resistance
against the communists.
When he learnt that the Allies would not help to liberate Poland from the Soviets he started demobilizing the military underground organization.
It was then, that the communists arrested him.
Â
Pilecki - communist jail mug shots
Â
He was interrogated and tortured for many months. His finger nails were pulled out and his collarbones broken and he could hardly walk.
He never “talkedâ€.
After his process, which was a simple farce, he was sentenced to death by a firing squad.
There was no firing squad though.
The executioners dragged him the basement of the Security Headquarters building, into the boiler room.
He was gagged and could not walk.
They shot him with a single slug into the back of his head. He was buried somewhere on the rubbish tip next to the Powazki Cemetery.
His body was never found.
A real hero - Witold Pilecki - A Volunteer for Auschwitz
Pilecki i Anders
Ochotnik do Auschwitz/Volunteer for Auschwitz - W. Pilecki
("Let's Reminisce About Witold Pilecki")
Witold Pilecki was born in Poland in 1901. When the German Army invaded the country in September, 1939, Pilecki joined the Tajna Armia Polska, the Secret Polish Army.
When Pilecki discovered the existence of Auschwitz, he suggested a plan to his senior officers. Pilecki argued he should get himself arrested and sent to the concentration camp. He would then send out reports of what was happening in the camp. Pilecki would also explore the possibility of organizing a mass break-out.
Pilecki's colonel eventually agreed and after securing a false identity as Tomasz Serafinski, he arranged to be arrested in September, 1940. As expected he was sent to Auschwitz where he became prisoner 4,859. His work consisted of building more huts to hold the increased numbers of prisoners.
Pilecki soon discovered the brutality of the Schutz Staffeinel (SS) guards. When one man managed to escape on 28th October 1940, all the prisoners were forced to stand at attention on the parade-ground from noon till nine in the evening. Anyone who moved was shot and over 200 prisoners died of exposure. Pilecki was able to send reports back to the Tajna Armia Polska explaining how the Germans were treating their prisoners. This information was then sent to the foreign office in London.
In 1942 Pilecki discovered that new windowless concrete huts were being built with nozzles in their ceilings. Soon afterwards he heard that that prisoners were being herded into these huts and that the nozzles were being used to feed cyanide gas into the building. Afterwards the bodies were taken to the building next door where they were cremated.
Pilecki got this information to the Tajna Armia Polska who passed it onto the British foreign office. This information was then passed on to the governments of other Allied countries. However, most people who saw the reports refused to believe them and dismissed the stories as attempts by the Poles to manipulate the military strategy of the Allies.
In the autumn of 1942, Jozef Cyrankiewicz, a member of the Polish Communist Party, was sent to Auschwitz. Pilecki and Cyrankiewicz worked closely together in organizing a mass breakout. By the end of 1942 they had a group of 500 ready to try and overthrow their guards.
Four of the inmates escaped on their own on 29th December, 1942. One of these men, a dentist called Kuczbara, was caught and interrogated by the Gestapo. Kuczbara was one of the leaders of Pilecki's group and so when he heard the news he realized that it would be only a matter of time before the SS realized that he had been organizing these escape attempts.
Pilecki had already arranged his escape route and after feigning typhus, he escaped from the hospital on 24th April, 1943. After hiding in the local forest, Pilecki reached his unit of the Tajna Armia Polska on 2nd May. He returned to normal duties and fought during the Warsaw Uprising in the summer of 1944. Although captured by the German Army he was eventually released by Allied troops in April, 1945.
After the Second World War Pilecki went to live in Poland.The Polish Secret Police had him executed in 1948. It is believed that this was a result of his anti-communist activities.
Only Ghosts And Echoes -
Posted by Felis in Heroes, History (Sunday February 12, 2006 at 5:03 pm)
I learnt about Witold Pilecki only by accident, when my maternal grandfather dropped his name while talking about his former associate and the then Polish Prime Minister Jozef Cyrankiewicz.
- Cyrankiewicz, he said, could have saved Pilecki but of course his own heroic tale could have been ruined.
I started asking my grandfather additional questions and learnt a few things about this man, Witold Pilecki, who according to my grandfather’s patchy story, volunteered to go to Auschwitz to gather intelligence for the Home Army (Polish Military Underground Organization) operating during the German occupation.
It was, I think, 1967 and Witold Pilecki as far as the communist authorities were concerned, officially never existed.
My grandfather knew Jozef Cyrankiewicz because both of them were members of PPS -Polish Socialist Party before WWII (PPS was a social-democratic party). Cyrankiewicz was captured and sent by the Germans to Auschwitz in 1942 but my grandfather was saved from being captured by his new identity supported by false documents. After the war, most of the members of PPS accepted the communists’ offer to join the Soviet bandwagon in exchange for good positions within the new administration and sometimes because they weren’t sure what might happen to them if they refused.
This move gave the communists more legitimacy among Western countries as well as the desperate Polish nation.
Or so they thought.
The communist party members were mostly imported from the Soviet Union.
These people, officially Polish, very often could not speak the language and like the first President Boleslaw Bierut were full time NKVG (Soviet Security) employees (the real Polish communist who ended up in Russia after 1939 were mostly executed by Stalin in the 40’s).
And so PPS and PPR (Polish Worker’s Party) were amalgamated into PZPR (Polish United Worker’s Party).
My grandpa was one of those scoundrels, who joined the new organization and for the rest of his life tried to convince himself that his decision was morally justified. He never really made it to the “top†and that is probably why he felt resentment towards Cyrankiewicz for not assisting his old comrades a little bit harder.This is how I learnt about Witold Pilecki for the first time. My grandfather made bitter comments about Cyrankiewicz’s duplicity.
I digress.
I started searching for some more information about Pilecki and slowly a picture emerged, which as much as it was depressing, gave me the feeling of faith in certain moral values, which I thought were long time dead.
Witold Pilecki was rehabilitated only in 1991 and so as I was searching a few days ago for some extra materials about him, I discovered this Wikipedia entry.
There are more sources available on line but because most of them are in Polish, I decided to quote and to translate some additional and interesting aspects of Pilecki’s life story to pay a tribute to the man, who I think, deserves much more recognition.
It was 1940 the Secret Polish Army received conflicting reports about this “new facility†being built and expanded by the Germans in Auschwitz (Oswiecim in Polish) near Kraków.The commanders of the underground, secret army were also receiving requests from the Polish Government, in exile in London; to investigate and to report about German activities around Auschwitz as the unconfirmed rumors about atrocities taking place there reached the allied forces. Witold Pilecki, a lieutenant in the underground army, was the man who volunteered to Auschwitz.
Witold Pilecki was born in 1901 in Oluniec in Russia, where his family was exiled for taking part in the 1863 uprising against Russian occupation of Poland. In 1910 his family moved back into the remains of their property (Pilecki family were small gentry-landowners) near Wilno (today Vilnius). In 1918, he volunteered for the Polish Army that was being formed at that time, and then fought in the Polish-Bolshevik War of 1920.
Witold Pilecki in his cavalry uniform
In 1921 Pilecki took leave from the army to pass his High School Certificate exams (Matura). He attempted studying fine arts at the Stefan Batory University for a while.
Finally, he finishes Military school of Cavalry Reserve in Grudziadz and after being transferred to the Army Reserve as a second lieutenant, he takes over the farm management in his family property in Sukurcze in 1926. He lived and worked in Sukurcze until the outbreak of WWII. These were the happiest years of his life.
Witold Pilecki in before WWII
In 1931 Pilecki married Marianna Ostrowska, a teacher from Masovia. They had two children, a son Andrew and daughter Zofia. In the September campaign of 1939, Pilecki fought as a member of the “Prusy†army group. In November after the collapse of Polish defenses, he helped to found the Secret Polish Army, where he served as the Chief of Staff. In August 1940 Pilecki volunteered to infiltrate Germany’s Auschwitz Concentration Camp at Oswiecim
with the following objectives in mind:
Setting up of a secret organization within the camp to:
Provide extra food and distribute clothing among organization members.
Keep up the morale among fellow inmates and supply them with news from the
outside.
Preparing a task force to take over the camp in the eventuality of the
dropping of arms or of a live force (e.g. paratroops).
Report all of the above to the Secret Army headquarters
On September 19, 1940, with the permission of his commanding officers, he intentionally allowed himself to be captured by the Germans during a round-up in Warsaw’s suburb Zoliborz.
He arrived at Auschwitz at 10 P.M. on September 21, 1940, in the “second†Warsaw transport, under the name Tomasz Serafinski. He was registered as number 4859.
Â
Oswiecim - Pilecki’s mug shot
Â
Fragment of Pilecki’s diary (1) translated from Polish:
They made us run straight ahead towards the thicker concentration of lights. Further towards the destination (the SS troopers) ordered one of us to run to the pole on the side of the road and immediately a series from a submachine gun was sent after him.
Dead.
Ten other inmates were pulled out at random from the marching column and shot with pistols while still running to demonstrate to us the idea of “collective reprisal†if an escape was attempted by any one of us (in this case it was all arranged by the SS troopers).
They pulled all eleven corpses by ropes attached to just one leg. Dogs baited the blood soaked bodies.
All of it was done with laughter and jeering.
We were closing to the gate, an opening in the line of fences made of wire.
There was a sign at the top: “Arbeit macht frei†(Through Work To Freedom).
Only later we could fully appreciate its real meaning.
Pilecki survived his first days in Auschwitz and later established the first cell of his secret organization.
Fragment of Pilecki’s diary (2) translated from Polish:
From the darkness, from above the camp’s kitchen, Seidler the butcher spoke to us: †Do not even dream that any one of you will get out of here alive.
Your daily food ratio is intended to keep you alive for 6 weeks; whoever lives longer it’s because he steals and those who steal will be placed in SK, where nobody lives for too long.â€
Wladyslaw Baworowski - the camp’s interpreter translated it to us into Polish.
SK (Straf-Kompanie - Penal Company).
This unit was designated for all Jews, Catholic priests and those Poles whose “offencesâ€
were proven. Ernst Krankemann, the Block Commander, had a duty of finishing off as many prisoners of the unit as he possibly could to make room for new, daily “arrivalsâ€.
This duty suited Krankemann’s character very well.
If someone accidentally moved just little bit too much from the row of prisoners, Krankemann stabbed him with his knife, which he always carried in his right sleeve.
If someone, afraid of making this mistake, positioned himself slightly too far behind, he would be stabbed by the butcher in the kidney.
The sight of a falling human being, kicking his legs and moaning aggravated Krankemann.
He would jump straight away on the victim’s rib cage, kicked his kidneys and genitals, and finished him off as quickly as possible.
In ‘The Polish Underground Movement in Auschwitz’ Garlinski says:.
Pilecki’s secret organization, which he called the ‘Union of Military Organization’, was composed of cells of five prisoners who were unknown to one another with one man designated to be their commander.
These cells were to be found mainly in the camp hospital and camp work allocation office.
Once the first cells were established, contact with Warsaw became essential.
It so happened that at the time, by exceptionally fortuitous circumstances, a prisoner was released from the camp who was able to take Pilecki’s first report. Later reports were smuggled out by civilian workers employed in the camp. Another means was through prisoners who had decided to escape.
From the very start Pilecki’s principal aim was to take over Auschwitz concentration camp and free all the prisoners. He envisaged achieving this by having Home Army detachments attacking from the outside while cadre members of his Union of Military Organization, numbering around a thousand prisoners, would start a revolt from within. All his reports primarily concerned this matter. However, the Home Army High Command was less optimistic and did not believe such an operation to be viable while the Eastern Front was still far away.
In his diary Pilecki didn’t give the SS troopers much credit, and was certain that his organization could have taken control of the camp.
He waited for orders from the headquarters but at the same time the Germans started arresting members of Pilecki’s secret organization and he knew his time was up.
He also believed that if he could present “his case†in person some action would be taken.
Pilecki therefore felt it necessary to present his plans personally. This meant that he would have to escape from the camp, which he succeeded in doing with two other prisoners on 27th April 1943. Before the breakout Pilecki passed on his position within the camp organization to fellow inmate Henryk Bartoszewicz. However, neither his subsequent report nor the fact that he presented it in person altered the high command’s decision.
Fearing the reprisals on the entire Polish population was one of the reasons why such action was not allowed by the high command in London.
Another one was that there was no way to hide or to move such enormous number of people anywhere and with the Eastern Front still far away the whole project was considered unrealistic.
Witold Pilecki escaped from Auschwitz on the Easter Monday 1943, he also survived the Warsaw Uprising an the German POW camp in Germany.
He returned to Poland after the war and started organizing resistance
against the communists.
When he learnt that the Allies would not help to liberate Poland from the Soviets he started demobilizing the military underground organization.
It was then, that the communists arrested him.
Â
Pilecki - communist jail mug shots
Â
He was interrogated and tortured for many months. His finger nails were pulled out and his collarbones broken and he could hardly walk.
He never “talkedâ€.
After his process, which was a simple farce, he was sentenced to death by a firing squad.
There was no firing squad though.
The executioners dragged him the basement of the Security Headquarters building, into the boiler room.
He was gagged and could not walk.
They shot him with a single slug into the back of his head. He was buried somewhere on the rubbish tip next to the Powazki Cemetery.
His body was never found.
Sunday, March 23, 2008
Israel Attacks the USS Liberty
Israel Attacks the USS Liberty
Israel Attacks the USS Liberty pt 2 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 3 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 4 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 5 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 6 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 7 of 7
The "Israel Lobby"
AIPAC: The Israeli Lobby pt 4 of 5
Israel Attacks the USS Liberty pt 2 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 3 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 4 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 5 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 6 of 7
Israel Attacks the USS Liberty pt 7 of 7
The "Israel Lobby"
AIPAC: The Israeli Lobby pt 4 of 5
Friday, March 21, 2008
Polak antysemita to absolutna bzdura
Polak antysemita to absolutna bzdura
Nasz Dziennik, 2008-03-21
Z Mateuszem Szpytmą, historykiem z IPN, specjalistą od historii wsi i ruchu ludowego, inicjatorem budowy w Markowej pomnika poświęconego rodzinie Ulmów oraz autorem artykułów i książek poświęconych Polakom ratującym Żydów w czasie okupacji niemieckiej, rozmawia Mariusz Kamieniecki
Album "Sprawiedliwi i ich świat" Pana autorstwa ukazuje historię Markowej i heroizm Polaków, którzy w czasie okupacji ratowali Żydów, narażając własne życie. Skąd wziął się pomysł i jaki jest cel tej publikacji?
- Pierwotnie planowałem opublikować artykuł naukowy o historii rodziny Ulmów, który miał być zaprezentowany podczas konferencji zorganizowanej przez krakowski IPN w Kielcach. Podczas prowadzonych badań okazało się, że informacji na temat Ulmów, a także innych rodzin, które ukrywały Żydów, jest więcej, niż przypuszczałem, niezwykle bogaty jest również materiał ikonograficzny poświęcony tym ludziom. Chodzi mianowicie o mniej więcej tysiąc zdjęć wykonanych przez Józefa Ulmę w okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej. Był to wystarczający materiał na album, który ukazywałby wieś Markową oraz rodziny, które ratowały przed zagładą aż 17 Żydów, a zwłaszcza wstrząsającą historię rodziny Józefa i jego będącej w stanie błogosławionym żony Wiktorii oraz ich sześciorga dzieci: Stasi, Basi, Władzia, Franusia, Antosia, Marysi, którzy za pomoc dwóm rodzinom żydowskim Szallom i Goldmanom złożyli najwyższą ofiarę. Wśród zdjęć są także autoportrety samego Józefa Ulmy.
Zbliża się 64. rocznica męczeńskiej śmierci Józefa i Wiktorii Ulmów oraz ich dzieci (24 marca). Kim byli i dlaczego zdecydowali się na taki akt miłości bliźniego?
- Ulmowie to rodzina od pokoleń związana z Markową. Byli to ludzie bardzo ubodzy, mieli niewiele ponad hektar ziemi. Józef był ogrodnikiem i propagatorem nowoczesnych jak na owe czasy metod upraw. Jego pasją było też fotografowanie, sam wykonał nawet jeden z aparatów. Tym, ale także fabrycznym sprzętem uwieczniał swoich najbliższych oraz życie wsi. Posiadał też własną maszynę introligatorską, eksperymentował z energią elektryczną i - co ciekawe - miał w swoim obejściu małą elektrownię wiatrową, dzięki której ładował akumulatory. Był także pierwszą osobą we wsi, która używała elektryczności. Niezwykle aktywny działacz społeczny - pracował m.in. jako bibliotekarz w Związku Młodzieży Wiejskiej, udzielał się w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, prenumerował wiele czasopism. Do dzisiaj w wielu domach w Markowej, także w tym miejscu, gdzie żył - na parceli, gdzie obecnie mieszka jego bratanica, zachowała się całkiem spora biblioteka należąca do Józefa. Jego żoną była najmłodsza córka Jana i Franciszki Niemczaków - Wiktoria. Było to bardzo religijne, doskonale rozumiejące się i darzące miłością małżeństwo, a owocem tej miłości było sześcioro dzieci. Wiosną 1944 roku miało się urodzić kolejne. Józef z Wiktorią regularnie uczestniczyli w nabożeństwach kościelnych. Z relacji świadków wynika też, że Józef z rodziną wspólnie klękali do modlitwy wieczornej.
Dlaczego zdecydowali się na ukrywanie Żydów? Przecież groziła za to śmierć...
- Byli to ludzie bardzo otwarci i wrażliwi na los drugiego człowieka. Z zachowanych przekazów wynika, że już przed wojną żyli w bardzo dobrych stosunkach z Żydami. Była to rodzina z jednej strony bardzo tradycyjna, żyjąca chrześcijańskimi wartościami, a z drugiej strony nowoczesna, otwarta na świat i na potrzeby innych bez żadnych uprzedzeń. Znajomość z Szallami i Goldmanami jeszcze sprzed wojny potwierdza brat Józefa, Władysław. Dlatego, kiedy ludzie ci poprosili o pomoc, Ulma im nie odmówił, mimo iż ryzykował życie nie tylko swoje, ale przede wszystkim swoich dzieci.
Kto i dlaczego zadenuncjował Ulmów i przyczynił się do zgładzenia tylu niewinnych Polaków?
- Z dokumentów podziemia Ludowej Straży Bezpieczeństwa - formacji związanej ze Stronnictwem Ludowym "Roch", która miała bardzo mocne struktury na terenie Obwodu Przeworskiego, wynika, że podziemie nie bez podstaw podejrzewało o tę denuncjację Włodzimierza Lesia, z pochodzenia Ukraińca, którego dziadkowie przybyli ze Wschodniej Galicji do Białej Rzeszowskiej i tu zamieszkali. On sam zaś ożenił się i zamieszkał na przedmieściach Łańcuta. W czasie okupacji był posterunkowym granatowej policji właśnie w Łańcucie i posiadał już uprzednio kontakty z jedną z ukrywanych przez Ulmów rodzin - Szallów, którym sam wcześniej pomagał. Kiedy jednak zorientował się, że grozi za to kara śmierci, wyrzucił ich na pastwę losu. Żydzi udali się do Markowej, do Ulmy, ale ciągle nachodzili Lesia, domagając się zwrotu dobytku, który dali mu na przechowanie. Hipoteza, ale oparta na bardzo mocnych podstawach głosi, że kiedy Szallowie w zamian za swój majątek dokonali "kradzieży" jego dóbr, Leś zdenerwował się i doniósł swoim kolegom z żandarmerii niemieckiej, którzy 24 marca 1944 roku dokonali zbrodni łącznie na 17 osobach. W tej karnej ekspedycji brał również udział Włodzimierz Leś.
Czy znany jest los inspiratorów tej zbrodni?
- Wkrótce po tym, jak Sowieci wkroczyli na te tereny, podziemie niepodległościowe wykonało wyrok śmierci na Włodzimierzu Lesiu, który był podejrzewany o dokonanie nie tylko tej zbrodni, ale miał także na sumieniu inne czyny, w tym wysługiwanie się niemieckiemu okupantowi. W 1958 roku w Czechosłowacji został odnaleziony zgermanizowany Czech Joseph Kokott, który był żandarmem niemieckiej policji w Łańcucie i osobiście rozstrzelał trójkę bądź czwórkę Ulmów. Kokott, który miał na sumieniu nie tylko rodziny Ulmów, Szallów i Goldmanów, ale także szereg Polaków i polskich Żydów z Łańcuta i okolic na mocy ekstradycji trafił do Polski i wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z 1958 roku został skazany na karę śmierci zamienioną później na 25 lat więzienia. Kokott zmarł na krótko przed końcem odbywania kary. Z kolei dowódca ekspedycji karnej por. Eilert Dieken uniknął doczesnej kary i zmarł w latach 60. w Niemczech, kiedy akurat rozpoczęto zbieranie materiałów obciążających go z okresu II wojny światowej. Los innych sprawców mordu w Markowej: Michaela Dziewulskiego i Ericha Wilde, a także funkcjonariuszy policji granatowej z Łańcuta za wyjątkiem wspomnianego już Włodzimierza Lesia, jest nieznany.
Bohaterska postawa rodziny Ulmów nie była jednak odosobniona w Markowej. Rodzin, dzięki którym Żydzi mogli przetrwać koszmar wojny, było więcej...
- To prawda. Obok Ulmów w Markowej było jeszcze pięć innych rodzin, które ukrywały Żydów. Łącznie w ich domach oprócz ośmiu u rodziny Ulmów ukrywało się 17 Żydów. Bohaterstwem wykazały się dwie rodziny Barów, rodzina Przybylaków, Szylarów i Cwynarów, które mimo tragedii Ulmów i strachu, jaki padł na wieś, po tym, co się wydarzyło, nadal ukrywały Żydów. Dzięki temu ludzie ci przeżyli okupację niemiecką.
Czy znane są ich losy?
- Większość z nich wyemigrowała za granicę. Z dwoma rodzinami udało mi się nawet nawiązać kontakt. Rodzina Riesenbachów wkrótce po wojnie wyemigrowała najpierw do Austrii, a następnie do Kanady, gdzie jeszcze jeden z nich żyje. Żyją także ich dzieci. Drugi przedstawiciel Żydów ukrywanych w Markowej, z jakim nawiązałem kontakt, to Abraham Segal, który jako jedyny z rodziny ocalał z holokaustu i żyje w Hajfie, dokąd wyemigrował w 1946 roku. Utrzymuje on stały kontakt z mieszkańcami Markowej i często przyjeżdża tam na uroczystości. Do USA wyemigrowała także rodzina Weltzów, do Szczecina wyjechał Jakub Einhorn, a jego krewni mieszkają za oceanem. W Żydowskim Instytucie Historycznym zachowała się natomiast relacja wdowy po Jakubie Einhornie, która zaświadcza o tym, że rodzina Przybylaków w czasie wojny ukrywała jej męża. Ostatnią była rodzina Lorbenfeldów, którzy po wojnie wyjechali do USA, ale dalsze ich losy pozostają nieznane.
Nie tylko Markowa znalazła się na mapie miejscowości, w których ukrywano Żydów. Jaka była skala tego zjawiska na Rzeszowszczyźnie?
- Szczegółowe badania na ten temat prowadzi rzeszowski Oddział IPN, a konkretnie dr Elżbieta Rączy, której książka poświęcona tej tematyce ukaże się już niebawem. Wiemy, że z rąk Niemców zginęło za pomoc Żydom ok. 200 (w całej Małopolsce - Rzeszowskie i Krakowskie razem co najmniej 330) Polaków. Trudno natomiast powiedzieć, ilu Żydów zostało uratowanych, na pewno możemy mówić o tysiącach.
Ilu Żydów zostało uratowanych w okupowanej Polsce?
- Z szacunkowych danych, które stale IPN weryfikuje, wynika, że dzięki Polakom II wojnę światową przeżyło od 40 do 100 tysięcy Żydów. Myślę, że dzięki prowadzonemu przez IPN, Instytut Studiów Strategicznych, Naczelną Dyrekcję Archiwów Państwowych programom Index i Polacy Ratujący Żydów w ciągu kilku najbliższych lat dane te zostaną ostatecznie zweryfikowane. Wiemy natomiast, że za pomoc Żydom zginęło z rąk Niemców około dwóch tysięcy Polaków.
Żydów ukrywali nie tylko świeccy. Jaki był udział duchowieństwa w ratowaniu ludności żydowskiej?
- W skali Polski udział Kościoła katolickiego, także hierarchicznego, w ratowaniu Żydów był olbrzymi. Wiele w tym względzie uczyniły zakony, szczególnie żeńskie, m.in. na Rzeszowszczyźnie - chociażby Siostry Niepokalanki w Jarosławiu czy Służebniczki NMP w Starej Wsi, które ukrywały obywateli polskich narodowości żydowskiej. Jedna z form pomocy polegała także na fałszowaniu dokumentów metrykalnych, gdzie księża często zaświadczali, że dana osoba jest katolikiem. Wiele takich metryk wydała m.in. parafia uniwersytecka pw. św. Anny w Krakowie. To pomagało przeżyć Żydom okupację, niekoniecznie w ukryciu.
Czym faktycznie było ukrywanie Żydów w Polsce pod okupacją niemiecką?
- Trzeba pamiętać, że ukrywanie Żydów w Polsce pod okupacją niemiecką było wielkim ryzykiem. W przypadku ujawnienia takiego faktu Niemcy stosowali odpowiedzialność zbiorową. Stąd świadectwa siły charakteru, męstwa i odwagi ludzi świeckich, ale także duchownych jeszcze dziś porażają autentyzmem. Należy też pamiętać, że Polska oprócz Związku Sowieckiego była jedynym terenem okupowanym, gdzie nie tylko za ukrywanie, ale także za pomoc doraźną Żydowi groziła kara śmierci i wyroki takie w ogromnej większości były rygorystycznie wykonywane. Po raz pierwszy takie rozporządzenie w październiku 1941 roku wydał generalny gubernator Hans Frank.
A jak to wyglądało w innych krajach okupowanych?
- Tam również był zakaz pomocy Żydom, ale przypadki tego typu były mniej rygorystycznie karane. Tak było m.in. w okupowanej Francji, Belgii czy Holandii, gdzie za pomoc Żydowi można było otrzymać np. grzywnę, a jeżeli ta pomoc dotyczyła większej liczby Żydów lub była udzielana po raz kolejny, to w wyjątkowych przypadkach kończyło się to zsyłką do obozu koncentracyjnego. Nie było natomiast tak, by za pomoc Żydom groziła bezpośrednio kara śmierci.
Skąd takie rozbieżności w traktowaniu za pomoc Żydom?
- Zasadniczo okupacja w zachodniej Europie, a w Polsce czy w Związku Sowieckim znacznie się różniła, i to nie tylko w tym aspekcie. Nie umniejszając tego, że np. Francja była okupowana, to jednak w porównaniu z Polską, gdzie miały miejsce np. liczne pacyfikacje, była to zupełnie inna, bardziej łagodna rzeczywistość. Rozstrzeliwania czy wywożenie Francuzów do obozów należało do rzadkości, podczas gdy w Polsce czy ZSRS była to tragiczna codzienność.
Heroizm Polaków ratujących Żydów był rzeczą wyjątkową. Odwracając role, czy w podobnej sytuacji Polacy mogliby liczyć na pomoc ze strony Żydów?
- Trudno powiedzieć, jak zachowaliby się Żydzi w podobnej sytuacji. Myślę, że jest to kwestia indywidualnego podejścia każdego człowieka do konkretnej sytuacji, stąd trudno z góry deklarować jakiekolwiek postawy. Podejrzewam jednak, że mogłoby być podobnie, że również po stronie żydowskiej znaleźliby się ludzie sprawiedliwi, którzy nie zawahaliby się podjąć ryzyka i ratować zagrożone życie. Taką przynajmniej mam nadzieję. Pomoc drugiemu człowiekowi jest wpisana w naturę człowieka, który jest istotą społeczną, i to niezależnie od narodowości czy wyznawanej religii. Tym większe bohaterstwo tych Polaków, którzy nie zawahali się ryzykować własnego życia, niosąc pomoc Żydom.
Nie wszyscy jednak tak uważają. Tomasz Gross w swojej książce "Strach" pisze, że to, co się działo po wojnie w Polsce, było przedłużeniem holokaustu, że Kościół i Naród Polski był antysemicki. Patrząc na przykłady heroizmu Polaków, którzy ratowali Żydów, oskarżanie Polaków o antysemityzm wygląda na niedorzeczność i wyraźny akt złej woli. Jak to rozumieć?
- Być może wynika to z negatywnych doświadczeń autora i jego rodziny. Osobiście nie odważyłbym się powiedzieć o polskim Kościele, że był czy jest antysemicki. Nie znam też przypadku, by jakikolwiek kapłan nawoływał do tego, by nie pomagać Żydom, a tym bardziej żeby ich prześladować. Dlatego straszenie Kościołem uważam za zwykłą niedorzeczność. W odniesieniu do świeckich, owszem, zdarzały się sytuacje, w których Polacy nie udzielali pomocy Żydom, a nawet ich wydawali, ale były to przypadki skrajne, które w żaden sposób nie mogą rzutować ani podważać faktu, że dzięki heroizmowi Polaków wielu Żydów przetrwało okupację. Trzeba też bardzo wyraźnie i zdecydowanie powiedzieć, że szmalcownictwo w okresie wojny (choć nie były to przypadki częste) było bardzo surowo - nawet śmiercią - karane przez Polskie Państwo Podziemne. Również polskie władze na emigracji pomagały Żydom - nie tylko poprzez przekazywanie pieniędzy Radzie Pomocy Żydom, ale wydawały także oświadczenia mówiące o tym, co się dzieje z obywatelami polskimi pochodzenia żydowskiego w czasie okupacji niemieckiej, w co świat nie chciał wówczas wierzyć. To właśnie my, Polacy, nasz rząd wskazywaliśmy wyraźnie na ten problem. Dlatego oskarżanie nas o czynny antysemityzm jest nieporozumieniem i absolutną bzdurą. O naszej postawie najlepiej świadczą heroiczne czyny Sług Bożych Ulmów i wielu innych, często bezimiennych bohaterów, którzy ratowali Żydów przed zagładą.
Na koniec powróćmy może do Pana publikacji, która otwiera nową serię IPN. Co to za seria i czemu ma służyć?
- Nowa seria IPN w formie naukowej ma pokazywać zapomniane przez lata, czasem bardzo wstrząsające przypadki związane z ukrywaniem Żydów z poszczególnych regionów Polski, i to nie tylko w postaci pomocy indywidualnej, ale także pomocy zorganizowanej. Dotyczy to również wspomnianej już Rady Pomocy Żydom w ramach Polskiego Państwa Podziemnego czy rządu na uchodźstwie. Książka "Sprawiedliwi i ich świat" jest zwiastunem tej serii. Wkrótce będzie kolejna publikacja dr Elżbiety Rączy o Polakach pomagających Żydom na Rzeszowszczyźnie. Kolejna to wybór relacji z Komitetu dla Upamiętniania Polaków Ratujących Żydów założonego przez prof. Tomasza Strzembosza, który to komitet przygotowuje tę publikację wraz z IPN. Będą też inne pozycje pokazujące konkretne przykłady oraz dokumentację dotychczasowej wiedzy poświęcone tej problematyce. Również od czasu zakończenia prac nad moją książką ciągle pojawiają się nowe informacje na temat relacji polsko-żydowskich w Markowej, które są obecnie potwierdzane i będą w przyszłości omawiane.
Dziękuję za rozmowę
Sunday, March 16, 2008
Michael Heller: a thinker who bridges science and theology
The priest and philosopher from Poland wins the 2008 Templeton Prize for advancing a complex dialogue.
Michael Heller: a thinker who bridges science and theology
By Moises Velasquez-Manoff Staff writer of The Christian Science Monitor
from the March 13, 2008 edition
E-mail
Print
Letter to the Editor
Republish
del.icio.us
digg
Staff writer Moises Velasquez-Manoff talks with CSMonitor.com's Pat Murphy about Rev. Michael Heller and his award-winning research.
New York - Polish theologian, cosmologist, and philosopher Michael Heller, who lived through both Nazi and communist rule and has long sought to reconcile science and religion, has won the 2008 Templeton Prize.
The £820,000 prize (more than $1.6 million) is awarded "for progress toward research or discoveries about spiritual realities." The John Templeton Foundation, whose stated mission is "to serve as a philanthropic catalyst for discovery in areas engaging life's biggest questions," awards the prize yearly.
Author of 30 books in Polish and five in English, Mr. Heller, an ordained Roman Catholic priest and a professor of philosophy at the Pontifical Academy in Krakow, Poland, has made the fostering of dialogue between science and religion a priority.
"He's one of the key contributors in the international scholarly community dedicated to the creative dialogue on science, theology, and philosophy," says Robert John Russell, founder and director of the Center for Theology and the Natural Sciences in Berkeley, Calif. "He's a great example of someone who bridges these fields."
For Heller, these seemingly distinct realms of human understanding actually depend on one another for stability.
"Science gives us knowledge, but religion gives us meaning," he says. "Science without religion is not meaningless, but lame…. And religion without science [slides] into fundamentalism," he says.
Heller draws on deep understanding of cosmology, religion, and philosophy to tackle questions such as, "Does the universe need to have a cause?" and "Why is there something rather than nothing?"
Those familiar with Heller's work laud his rigor of thought.
"In an era when serious scientists and serious religionists declare themselves at war with each other and claims of connections are often by superficial thinkers, Michael Heller is the exception," says Philip Clayton, professor of philosophy and religion at Claremont Graduate University in Claremont, Calif. "Rigorous thinkers seem to have fled the no man's land between the two warring factions."
Heller was born in 1936 in Tarnow, Poland, one of five children. His mother was a teacher, his father a mechanical and electrical engineer. When the Germans invaded in 1939, Heller's father sabotaged the chemical factory where he worked to keep it out of Nazi hands. The family then fled east into what is now Ukraine.
In 1940, Joseph Stalin ordered 1 million Poles, including Heller's family, to Siberia to log the forests. The hardships of exile made a lasting impression.
"[Heller] knew that many people survived the extreme Siberian situation because they found in prayer both their spiritual force and their will to survive," writes Joseph Zycinski, archbishop of Lublin, Poland, in the foreword to Heller's 2003 book, "Creative Tension: Essays on Science and Religion." "His main dream after coming back to Poland was to become a priest and to help people in finding solutions to the most basic problems of life."
Heller has a different take. On his return to Poland, "I was too ambitious," he says, smiling. "I wanted to do what was the most important thing to be done."
In his estimation, that was science and religion. In 1959, at a time when religion was officially discouraged under communism, Heller was ordained a priest. In 1966, he received his PhD in philosophy from the Catholic University of Lublin. And beginning in 1969, Karol Wojtyla, the archbishop of Krakow who later became Pope John Paul II, began inviting scientists, philosophers, and theologians – Heller included – to his residence to discuss how the disciplines interrelated. The group became known as the Center for Interdisciplinary Studies.
Heller also studied Marxist philosophy, primarily so he could rebut it. His time in Siberia had given him an all-too-close view of the reality behind the slogans. "Many young Poles were seduced by Marxism," he says. "But from the very beginning, I had no illusions."
Navigating these worlds sharpened Heller, says Professor Clayton.
"Michael had to work with the complexities of two very difficult systems – the communist system and the complexities of Vatican politics," he says. "Instead of being tempted to sell his soul, he used that complexity as a drive, as impetus to do more careful and more subtle work at the level of the science-religion dialogue where enduring connections could be discovered."
Heller plans to use his winnings to help launch the Copernicus Center in Krakow. It will offer an education in science and theology as an academic discipline
By Moises Velasquez-Manoff Staff writer of The Christian Science Monitor
from the March 13, 2008 edition
Letter to the Editor
Republish
del.icio.us
digg
Staff writer Moises Velasquez-Manoff talks with CSMonitor.com's Pat Murphy about Rev. Michael Heller and his award-winning research.
New York - Polish theologian, cosmologist, and philosopher Michael Heller, who lived through both Nazi and communist rule and has long sought to reconcile science and religion, has won the 2008 Templeton Prize.
The £820,000 prize (more than $1.6 million) is awarded "for progress toward research or discoveries about spiritual realities." The John Templeton Foundation, whose stated mission is "to serve as a philanthropic catalyst for discovery in areas engaging life's biggest questions," awards the prize yearly.
Author of 30 books in Polish and five in English, Mr. Heller, an ordained Roman Catholic priest and a professor of philosophy at the Pontifical Academy in Krakow, Poland, has made the fostering of dialogue between science and religion a priority.
"He's one of the key contributors in the international scholarly community dedicated to the creative dialogue on science, theology, and philosophy," says Robert John Russell, founder and director of the Center for Theology and the Natural Sciences in Berkeley, Calif. "He's a great example of someone who bridges these fields."
For Heller, these seemingly distinct realms of human understanding actually depend on one another for stability.
"Science gives us knowledge, but religion gives us meaning," he says. "Science without religion is not meaningless, but lame…. And religion without science [slides] into fundamentalism," he says.
Heller draws on deep understanding of cosmology, religion, and philosophy to tackle questions such as, "Does the universe need to have a cause?" and "Why is there something rather than nothing?"
Those familiar with Heller's work laud his rigor of thought.
"In an era when serious scientists and serious religionists declare themselves at war with each other and claims of connections are often by superficial thinkers, Michael Heller is the exception," says Philip Clayton, professor of philosophy and religion at Claremont Graduate University in Claremont, Calif. "Rigorous thinkers seem to have fled the no man's land between the two warring factions."
Heller was born in 1936 in Tarnow, Poland, one of five children. His mother was a teacher, his father a mechanical and electrical engineer. When the Germans invaded in 1939, Heller's father sabotaged the chemical factory where he worked to keep it out of Nazi hands. The family then fled east into what is now Ukraine.
In 1940, Joseph Stalin ordered 1 million Poles, including Heller's family, to Siberia to log the forests. The hardships of exile made a lasting impression.
"[Heller] knew that many people survived the extreme Siberian situation because they found in prayer both their spiritual force and their will to survive," writes Joseph Zycinski, archbishop of Lublin, Poland, in the foreword to Heller's 2003 book, "Creative Tension: Essays on Science and Religion." "His main dream after coming back to Poland was to become a priest and to help people in finding solutions to the most basic problems of life."
Heller has a different take. On his return to Poland, "I was too ambitious," he says, smiling. "I wanted to do what was the most important thing to be done."
In his estimation, that was science and religion. In 1959, at a time when religion was officially discouraged under communism, Heller was ordained a priest. In 1966, he received his PhD in philosophy from the Catholic University of Lublin. And beginning in 1969, Karol Wojtyla, the archbishop of Krakow who later became Pope John Paul II, began inviting scientists, philosophers, and theologians – Heller included – to his residence to discuss how the disciplines interrelated. The group became known as the Center for Interdisciplinary Studies.
Heller also studied Marxist philosophy, primarily so he could rebut it. His time in Siberia had given him an all-too-close view of the reality behind the slogans. "Many young Poles were seduced by Marxism," he says. "But from the very beginning, I had no illusions."
Navigating these worlds sharpened Heller, says Professor Clayton.
"Michael had to work with the complexities of two very difficult systems – the communist system and the complexities of Vatican politics," he says. "Instead of being tempted to sell his soul, he used that complexity as a drive, as impetus to do more careful and more subtle work at the level of the science-religion dialogue where enduring connections could be discovered."
Heller plans to use his winnings to help launch the Copernicus Center in Krakow. It will offer an education in science and theology as an academic discipline
Saturday, March 15, 2008
Migrants 'going back to Poland'
Migrants 'going back to Poland'
Many Polish migrants are returning to their homeland, says a group working with Eastern Europeans in Derby.
The Eastern European Migrants Advice Committee said it has recently seen a change of the flow of people between Poland and Britain.
It is estimated about 6,000 people came from Poland to Derby but now it is thought around 500 returned due to low wages and poor living conditions.
A community worker said there were new work opportunities in Poland.
In the long term probably I would consider going back to Poland
Lucasz Gazda
Bish Wojcick said people were returning because of the new construction work, including that taking place ahead of Poland and Ukraine hosting the 2012 European Football Championships.
He added: "There's a lot of construction work starting to happen in Poland and people now are turning round and saying 'well, let's go home'."
Lucasz Gazda, a Pole studying at Derby University, said his brother Mariusz had returned home after coming to Britain to pursue a career.
He said: "After one year he decided to go back, he wasn't able to find employment in his area of interest, mainly in engineering. In the long term probably I would consider going back to Poland."
The East Midlands Development Agency (Emda) said the trend appeared to be repeated across the region and nationally.
Many Polish migrants are returning to their homeland, says a group working with Eastern Europeans in Derby.
The Eastern European Migrants Advice Committee said it has recently seen a change of the flow of people between Poland and Britain.
It is estimated about 6,000 people came from Poland to Derby but now it is thought around 500 returned due to low wages and poor living conditions.
A community worker said there were new work opportunities in Poland.
In the long term probably I would consider going back to Poland
Lucasz Gazda
Bish Wojcick said people were returning because of the new construction work, including that taking place ahead of Poland and Ukraine hosting the 2012 European Football Championships.
He added: "There's a lot of construction work starting to happen in Poland and people now are turning round and saying 'well, let's go home'."
Lucasz Gazda, a Pole studying at Derby University, said his brother Mariusz had returned home after coming to Britain to pursue a career.
He said: "After one year he decided to go back, he wasn't able to find employment in his area of interest, mainly in engineering. In the long term probably I would consider going back to Poland."
The East Midlands Development Agency (Emda) said the trend appeared to be repeated across the region and nationally.
Restytucja mienia żydowskiego i obietnice Tuska by Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Restytucja mienia żydowskiego i obietnice Tuska by Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Propagowana świadomość Holokaustu według szanowanego izraelskiego pisarza, Boas’a Evron’a „jest oficjalną propagandową indoktrynacją, która zawiera fałszywe slogany i zafałszowany pogląd na świat, który wcale nie ma szerzyć zrozumienia przeszłości, ale ma na celu manipulowanie teraźniejszością.” Logicznie biorąc wiedza o nazistowskim ludobójstwie Żydów powinna powodować w Izraelu opór, przeciwko prześladowaniu Palestyńczyków przez rząd Izraela i skandalicznemu grożeniu mieszkańcom Gazy Holokaustem.
Według Evron’a „pamięć eksterminacji nazistowskiej” obecnie służy „jako skuteczne narzędzie w rękach przywództwa w Izraelu i Żydów zagranicą.” Podstawą tego są dwa dogmaty. Pierwszy, że „Holokaust jest niezaprzeczalnie unikalnym zdarzeniem w historii.” Drugi, że „Holokaust jest skutkiem nieracjonalnej i odwiecznej nienawiści nie-Żydów przeciwko Żydom.”
Obydwa powyższe dogmaty nie istniały na forum publicznym przez wojną 1967 roku, po której to wojnie, dogmaty te, stały się podstawowymi elementami w propagandowej literaturze Holokaustu. Żaden z tych dogmatów nie figurował w uczciwych studiach nad niemieckim ludobójstwem Żydów. Natomiast obydwa te dogmaty wywodzą się ze skrajnych poglądów zawartych w Judaizmie talmudycznym i w Syjonizmie, ale ich nie było n. p. wśród zorganizowanego Żydostwa w USA, w latach powojennych, starało się ono przedstawiać niemieckie ludobójstwo Żydów, jako jedno z tragicznych zjawisk w ogólnoludzkiej historii.
Po wojnie 1967 roku nastąpiła zmiana wśród organizacji żydowskich w USA i przyjęto hasło, że „Holokaust ...był wyjątkowy w historii ludzkości.” Historyk David Standard kpił sobie, że wówczas „małe przedsiębiorstw Holokaustu tworzy mit o wyjątkowości doświadczeń żydowskich z energią i pomysłowością religijnych fanatyków.”
Dogmat o wyjątkowości nie ma sensu według profesora Noraman Finkelstein’a autora „The Holocaust Industry: Refleksje nad eksploatacją cierpień Żydów.” W książce tej autor opisuje Elie Wiesel’a, inicjatora zastosowania słowa „Holokaust” jako określenie tragedii Żydów, w czasie wojny jako „błazna nadwornego przemysłu Holokaustu,”( „Resident clown w Holocaust Industry”).
Rząd niemiecki wypłaca odszkodowanie weteranom gett i obozów, tak, że coraz więcej Żydów zgłasza się jako „Holocaust survivors.” Matka profesora Finkelstein’a, która mimo pobytu w obozie niemieckim nie dostała pełnego odszkodowania pobranego na jej konto przez żydowski ruch roszczeniowy, powiedziała: „Jeżeli jest prawdą, że tylu Żydów przeżyło obozy i getta, to ilu Żydów naprawdę Hitler zabił?”
Żydowski ruch roszczeniowy działa na wielką skalę. Dla przykładu: Lawrence Eagleburger, były sekretarz stanu USA, zarabia rocznie 300,000 dolarów jako prezes „Międzynarodowej Komisji do roszczeń asekuracyjnych czasu Holokaustu,” a Saul Kagan rocznie zarabiał 105,000 dolarów jako główny sekretarz „Konferencji Roszczeń,” który został skazany za 33 oszustwa bankowe w Nowym Jorku (po wielu apelacjach nie dostał się on do więzienia).
Aparat szantażu żydowskiego ruchu roszczeniowego, według Finkelstein’a, wymógł na bankach szwajcarskich ponad miliard dolarów w zamian za udowodnioną należność 32 milionów dolarów, po presji pro-żydowskich amerykańskich dygnitarzy, takich jak sekretarz stanu Madeleine Albright i oskarżeniach Szwajcarów o wyjątkową chciwość, dwulicowość, egotyzm, antysemityzm, etc. w prasie w USA.
Dwaj miliarderzy: Edgar Bronfman, prezes Światowego Kongresu Żydów i sekretarz tej organizacji, rabin Izrael Singer, miliarder w handlu nieruchomościami „pertraktowali” z bankierami szwajcarskimi „dla dobra Żydów.” Rabin Singer od lat napada na Polskę i przysięga od wielu lat, że mienie po-żydowskie w Polsce odziedziczą Żydzi, a nie państwo polskie lub Polacy, oraz grozi stałym zniesławianiem Polski i Polaków póki swego celu nie osiągnie.
„Konferencja Roszczeń” jest atakowana w sądach przez okradzionych przez nią na setki milionów dolarów Żydów z Niemiec Wschodnich, a sam Singer w końcu został skompromitowany „dobroczynnością cudzymi pieniędzmi.” Wcześniej, 13 marca, 2000 roku twierdził, że „w Austrii wartość po-żydowskiego mienia wynosi dziesięć miliardów dolarów i że 50% dzieł sztuki w USA pochodzi z rabunku zbiorów żydowskich.” Twierdzenia te spowodowały opinię profesora Finkelstein’a że „żydowski ruch roszczeniowy dostaje obłędu.”
Żydowski ruch roszczeniowy rozpowszechnia wśród Żydów i nie-Żydów oszczerstwa anty-polskie i twierdzi, że Polacy poddali się po jednym dniu walki i nie odegrali żadnej roli w pokonaniu hitlerowskich Niemiec. Natomiast Szwajcarzy jakoby zamykali Żydów „obozach pracy niewolniczej” w czasie wojny.
Typowo rodzina rabina Marvin’a Hier’a pobiera wysokie pensje w sumie 520,000 dolarów, w 1995 roku, według Finkelsteina, w Centrze Simon’a Wiesental’a w Kalifornii. Rodzina ta podnosi swoje dochody za pomocą wystawy „Dachau spotyka Disneyland,” jako skuteczne stosowanie sensacji lunaparku i uczucia strachu u publiczności w celu zbierania pieniędzy. Przypomina to karykaturalną kreskówkę Holokaustu pod tytułem Mysz gdzie Żydów symbolizowały myszy, Niemców koty, a Polaków świnie, co zupełnie nie przeszkadzało Radkowi Sikorskiemu.
Nic dziwnego, że na takim tle, 12 marca, 2008 były marszałek Sejmu Ludwik Dorn odniósł się z rezerwą do problemu restytucji mienia żydowskiego w Polsce. Ludwik Dorn wyraził opinię, że obietnica przeprowadzenia reprywatyzacji złożona przez Donalda Tuska środowiskom żydowskim w USA, nie była ani symbolicznie ani politycznie najlepszym posunięciem.
Uważam, że na tle zniszczeń wojennych, jakim uległa Polska, nie ma powodu dawania pierwszeństwa Żydom przed nie-Żydami w regulowaniu roszczeń w sądach polskich. W żadnym wypadku skompromitowany żydowski ruch roszczeniowy organizacji żydowskich w Ameryce nie powinien otrzymywać ani pieniędzy ani żadnych tytułów własności i zobowiązań od władz polskich, którym grozi zdominowanie przez wierzycieli żydowskich i Izrael.
Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.
April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.
September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.
in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;
in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.
in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.
in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.
in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.
in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers
in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.
in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.
in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.
In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.
in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.
in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.
in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.
in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.
in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.
in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.
in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.
in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.
in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.
in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."
Propagowana świadomość Holokaustu według szanowanego izraelskiego pisarza, Boas’a Evron’a „jest oficjalną propagandową indoktrynacją, która zawiera fałszywe slogany i zafałszowany pogląd na świat, który wcale nie ma szerzyć zrozumienia przeszłości, ale ma na celu manipulowanie teraźniejszością.” Logicznie biorąc wiedza o nazistowskim ludobójstwie Żydów powinna powodować w Izraelu opór, przeciwko prześladowaniu Palestyńczyków przez rząd Izraela i skandalicznemu grożeniu mieszkańcom Gazy Holokaustem.
Według Evron’a „pamięć eksterminacji nazistowskiej” obecnie służy „jako skuteczne narzędzie w rękach przywództwa w Izraelu i Żydów zagranicą.” Podstawą tego są dwa dogmaty. Pierwszy, że „Holokaust jest niezaprzeczalnie unikalnym zdarzeniem w historii.” Drugi, że „Holokaust jest skutkiem nieracjonalnej i odwiecznej nienawiści nie-Żydów przeciwko Żydom.”
Obydwa powyższe dogmaty nie istniały na forum publicznym przez wojną 1967 roku, po której to wojnie, dogmaty te, stały się podstawowymi elementami w propagandowej literaturze Holokaustu. Żaden z tych dogmatów nie figurował w uczciwych studiach nad niemieckim ludobójstwem Żydów. Natomiast obydwa te dogmaty wywodzą się ze skrajnych poglądów zawartych w Judaizmie talmudycznym i w Syjonizmie, ale ich nie było n. p. wśród zorganizowanego Żydostwa w USA, w latach powojennych, starało się ono przedstawiać niemieckie ludobójstwo Żydów, jako jedno z tragicznych zjawisk w ogólnoludzkiej historii.
Po wojnie 1967 roku nastąpiła zmiana wśród organizacji żydowskich w USA i przyjęto hasło, że „Holokaust ...był wyjątkowy w historii ludzkości.” Historyk David Standard kpił sobie, że wówczas „małe przedsiębiorstw Holokaustu tworzy mit o wyjątkowości doświadczeń żydowskich z energią i pomysłowością religijnych fanatyków.”
Dogmat o wyjątkowości nie ma sensu według profesora Noraman Finkelstein’a autora „The Holocaust Industry: Refleksje nad eksploatacją cierpień Żydów.” W książce tej autor opisuje Elie Wiesel’a, inicjatora zastosowania słowa „Holokaust” jako określenie tragedii Żydów, w czasie wojny jako „błazna nadwornego przemysłu Holokaustu,”( „Resident clown w Holocaust Industry”).
Rząd niemiecki wypłaca odszkodowanie weteranom gett i obozów, tak, że coraz więcej Żydów zgłasza się jako „Holocaust survivors.” Matka profesora Finkelstein’a, która mimo pobytu w obozie niemieckim nie dostała pełnego odszkodowania pobranego na jej konto przez żydowski ruch roszczeniowy, powiedziała: „Jeżeli jest prawdą, że tylu Żydów przeżyło obozy i getta, to ilu Żydów naprawdę Hitler zabił?”
Żydowski ruch roszczeniowy działa na wielką skalę. Dla przykładu: Lawrence Eagleburger, były sekretarz stanu USA, zarabia rocznie 300,000 dolarów jako prezes „Międzynarodowej Komisji do roszczeń asekuracyjnych czasu Holokaustu,” a Saul Kagan rocznie zarabiał 105,000 dolarów jako główny sekretarz „Konferencji Roszczeń,” który został skazany za 33 oszustwa bankowe w Nowym Jorku (po wielu apelacjach nie dostał się on do więzienia).
Aparat szantażu żydowskiego ruchu roszczeniowego, według Finkelstein’a, wymógł na bankach szwajcarskich ponad miliard dolarów w zamian za udowodnioną należność 32 milionów dolarów, po presji pro-żydowskich amerykańskich dygnitarzy, takich jak sekretarz stanu Madeleine Albright i oskarżeniach Szwajcarów o wyjątkową chciwość, dwulicowość, egotyzm, antysemityzm, etc. w prasie w USA.
Dwaj miliarderzy: Edgar Bronfman, prezes Światowego Kongresu Żydów i sekretarz tej organizacji, rabin Izrael Singer, miliarder w handlu nieruchomościami „pertraktowali” z bankierami szwajcarskimi „dla dobra Żydów.” Rabin Singer od lat napada na Polskę i przysięga od wielu lat, że mienie po-żydowskie w Polsce odziedziczą Żydzi, a nie państwo polskie lub Polacy, oraz grozi stałym zniesławianiem Polski i Polaków póki swego celu nie osiągnie.
„Konferencja Roszczeń” jest atakowana w sądach przez okradzionych przez nią na setki milionów dolarów Żydów z Niemiec Wschodnich, a sam Singer w końcu został skompromitowany „dobroczynnością cudzymi pieniędzmi.” Wcześniej, 13 marca, 2000 roku twierdził, że „w Austrii wartość po-żydowskiego mienia wynosi dziesięć miliardów dolarów i że 50% dzieł sztuki w USA pochodzi z rabunku zbiorów żydowskich.” Twierdzenia te spowodowały opinię profesora Finkelstein’a że „żydowski ruch roszczeniowy dostaje obłędu.”
Żydowski ruch roszczeniowy rozpowszechnia wśród Żydów i nie-Żydów oszczerstwa anty-polskie i twierdzi, że Polacy poddali się po jednym dniu walki i nie odegrali żadnej roli w pokonaniu hitlerowskich Niemiec. Natomiast Szwajcarzy jakoby zamykali Żydów „obozach pracy niewolniczej” w czasie wojny.
Typowo rodzina rabina Marvin’a Hier’a pobiera wysokie pensje w sumie 520,000 dolarów, w 1995 roku, według Finkelsteina, w Centrze Simon’a Wiesental’a w Kalifornii. Rodzina ta podnosi swoje dochody za pomocą wystawy „Dachau spotyka Disneyland,” jako skuteczne stosowanie sensacji lunaparku i uczucia strachu u publiczności w celu zbierania pieniędzy. Przypomina to karykaturalną kreskówkę Holokaustu pod tytułem Mysz gdzie Żydów symbolizowały myszy, Niemców koty, a Polaków świnie, co zupełnie nie przeszkadzało Radkowi Sikorskiemu.
Nic dziwnego, że na takim tle, 12 marca, 2008 były marszałek Sejmu Ludwik Dorn odniósł się z rezerwą do problemu restytucji mienia żydowskiego w Polsce. Ludwik Dorn wyraził opinię, że obietnica przeprowadzenia reprywatyzacji złożona przez Donalda Tuska środowiskom żydowskim w USA, nie była ani symbolicznie ani politycznie najlepszym posunięciem.
Uważam, że na tle zniszczeń wojennych, jakim uległa Polska, nie ma powodu dawania pierwszeństwa Żydom przed nie-Żydami w regulowaniu roszczeń w sądach polskich. W żadnym wypadku skompromitowany żydowski ruch roszczeniowy organizacji żydowskich w Ameryce nie powinien otrzymywać ani pieniędzy ani żadnych tytułów własności i zobowiązań od władz polskich, którym grozi zdominowanie przez wierzycieli żydowskich i Izrael.
Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.
April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.
September 1945 arrived in Brussels, Belgium; obtained admission as a regular student at the Catholic University: Institute Superieur de Commerce, St. Ignace in Antwerp.
in 1954 graduated in Civil Engineering at the top of his class. Was invited to join honorary societies: Tau Beta Pi (general engineering honorary society), Phi Kappa Phi (academic honorary society equivalent to Phi Beta Kappa), Pi Mu (mechanical engineering honorary society), and Chi Epsilon (civil engineering honorary society). Taught descriptive geometry at the University of Tennessee;
in 1955 graduated with M.S. degree in Industrial Engineering.
in 1955 started working for Shell Oil Company in New Orleans. After one year of managerial training was assigned to design of marine structures for drilling and production of petroleum.
in 1960 started working for Texaco Research and Development in Houston, Texas as a Project Engineer. Authored total of 50 American and foreign patents on marine structures for the petroleum industry;
wrote an article: The Rise and Fall of the Polish Commonwealth - A Quest for a Representative Government in Central and Eastern Europe in the 14th to 18th Centuries. Started to work on a Tabular History of Poland.
in 1972 moved to Blacksburg, Virginia. During the following years worked as Consulting Engineer for Texaco, also taught in Virginia Polytechnic Institute and State University as Adjunct Professor in the College of Civil Engineering teaching courses on marine structures of the petroleum industry. Designed and supervised the construction of a hill top home for his family, also bought 500 acre ranch (near Thomas Jefferson National Forest) where he restored 200 years old mill house on a mountain stream.
in 1978 prepared Polish-English, English-Polish Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. The dictionary included a Tabular History of Poland, Polish Language, People, and Culture as well as Pogonowski's phonetic symbols for phonetic transcriptions in English and Polish at each dictionary entry; the phonetic explanations were illustrated with cross-sections of speech (organs used to pronounce the sounds unfamiliar to the users). It was the first dictionary with phonetic transcription at each Polish entry for use by English speakers
in 1981 prepared Practical Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1983 prepared Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Wrote an analysis of Michael Ch ci ski's Poland, Communism, Nationalism, Anti-Semitism. Also selected crucial quotations from Norman Davies' God's Playground - A History of Poland on the subject of the Polish indigenous democratic process.
in 1985 prepared Polish-English Standard Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc. Also prepared a revised and expanded edition of the Concise Polish-English Dictionary with complete phonetics, also published by Hippocrene Books Inc.
in 1987 prepared Poland: A Historical Atlas on Polish History and Prehistory including 200 maps and graphs as well as Chronology of Poland's Constitutional and Political Development, and the Evolution of Polish Identity - The Milestones. An introductory chapter was entitled Poland the Middle Ground. Aloysius A. Mazewski President of Polish-American Congress wrote an introduction. The Atlas was published by Hippocrene Books Inc. and later by Dorset Press of the Barnes and Noble Co. Inc. which sends some 30 million catalogues to American homes including color reproduction of book covers. Thus, many Americans were exposed to the cover of Pogonowski's Atlas showing the range of borders of Poland during the history - many found out for the firsttime that Poland was an important power in the past. Total of about 30,000 atlases were printed so far.
In 1988 the publication of Poland: A Historical Atlas resulted in a number of invitations extended by several Polonian organizations to Iwo Pogonowski to present Television Programs on Polish History. Pogonowski responded and produced over two year period 220 half-hour video programs in his studio at home (and at his own expense.) These programs formed a serial entitled: Poland, A History of One Thousand Years. Total of over 1000 broadcasts of these programs were transmitted by cable television in Chicago, Detroit-Hamtramck, Cleveland, and Blacksburg.
in 1990-1991 translated from the Russian the Catechism of a Revolutionary of 1869 in which crime has been treated as a normal part of the revolutionary program. Started preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation showing how the USSR became a prototype of modern totalitarian state, how this prototype was adapted in Germany by the Nazis.
in 1991 prepared Polish Phrasebook, Polish Conversations for Americans including picture code for gender and familiarity, published by Hippocrene Books Inc.
in 1991 prepared English Conversations for Poles with Concise Dictionary published by Hippocrene Books Inc. By then a total of over 100,000 Polish-English, English-Polish Dictionaries written by Pogonowski were sold in the United States and abroad.
in 1992 prepared a Dictionary of Polish, Latin, Hebrew, and Yiddish Terms used in Contacts between Poles and Jews. It was prepared for the history of Jews in Poland as well as 115 maps and graphs and 172 illustrations, paintings, drawings, and documents, etc. of Jewish life in Poland. This material was accompanied by proper annotations.
in 1993 prepared Jews in Poland, Rise of the Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel, published by Hippocrene Books Inc. in 3000 copies. Foreword was written by Richard Pipes, professor of history at Harvard University, and Pogonowski's school mate in the Keczmar school in Warsaw. Part I included: a Synopsis of 1000 Year History of Jews in Poland; the 1264 Statute of Jewish Liberties in Poland in Latin and English translation; Jewish Autonomy in Poland 1264-1795; German Annihilation of the Jews. In appendixes are documents and illustrations. An Atlas is in the Part III. It is divided as follows: Early Jewish Settlements 966-1264; The Crucial 500 Years, 1264-1795; Competition (between Poles and Jews) Under Foreign Rule, 1795-1918; The Last Blossoming of Jewish Culture in Poland, 1918-1939; German Genocide of the Jews, 1940-1944; Jewish Escape from Europe 1945-1947 - The End of European (Polish) Phase of Jewish History (when most of world's Jewry lived in Europe). Pogonowski began to write a new book starting with the Chronology of the Martyrdom of Polish Intelligentsia during World War II and the Stalinist Terror; the book in preparation was entitled Killing the Best and the Brightest.
in 1995 prepared Dictionary of Polish Business, Legal and Associated Terms for use with the new edition of the Practical Polish-English, English-Polish Dictionary and later to be published as a separate book.
in 1996 Pogonowski's Poland: A Historical Atlas; was translated into Polish; some 130 of the original 200 maps printed in color; the Chronology of Poland was also translated into Polish. The Atlas was published by Wydawnictwo Suszczy ski I Baran in Kraków in 3000 copies; additional publications are expected. Prepared Polish-English, Eglish-Polish Compact Dictionary with complete phonetics, published by Hippocrene Books Inc.
in 1997 finished preparation of the Unabridged Polish-English Dictionary with complete phonetics including over 200,000 entries, in three volumes on total of 4000 pages; it is published by Hippocrene Books Inc; the Polish title is: Uniwesalny S ownik Polsko-Angielski. Besides years of work Pogonowski spent over $50,000 on computers, computer services, typing, and proof reading in order to make the 4000 page dictionary camera ready; assisted in the preparation of second edition of Jews in Poland, Rise of the Jews from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel published in fall of 1997. Prepared computer programs for English-Polish Dictionary to serve as a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary printed by the end of May 1997.
in 1998 Pogonowski organized preparation of CD ROM for the Unabridged Polish-English Dictionary, Practical English-Polish Dictionary, Polish Phrasebook for Tourists and Travelers to Poland, all published earlier by Iwo C. Pogonowski. The Phrasebook includes 280 minutes of bilingual audio read by actors. Started preparation for a new edition of Poland: A Historical Atlas. New Appendices are being prepared on such subjects as: Polish contribution to Allied's wartime intelligence: the breaking of the Enigma Codes, Pune Munde rocket production; Poland's contribution to the international law since 1415; Poland's early development of rocket technology such as Polish Rocketry Handbook published in 1650 in which Poles introduced for the first time into the world's literature concepts of multiple warheads, multistage rockets, new controls in rocket flight, etc. Poland's Chronology is being enlarged to reflect the mechanisms of subjugation of Polish people by the Soviet terror apparatus. Continued preparation of the Killing the Best and the Brightest: A Chronology of the USSR-German Attempt to Behead the Polish Nation, including the 1992 revelations from Soviet archives as well as the current research in Poland. Continued preparation of two-volume English Polish Dictionary, a companion to the Unabridged Polish-English Dictionary published in 1997. Reviewed Upiorna Dekada by J. T. Gross.
in 1999 Pogonowski continued writing Poland - An Illustrated History and preparing for it 21 maps and diagrams and 89 illustrations.
in 2000 Pogonowski prepared, in a camera ready form, Poland - An Illustrated History; it was published by Hippocrene Books Inc. NY 2000 and recommended by Dr. Zbigniew Brzezinski, National Security Advisor under President Carter, as "An important contribution to the better understanding of Polish history, which demonstrates in a vivid fashion the historical vicissitudes of that major European nation."
Friday, March 14, 2008
Polish sailing ship detained in Israel
Polish sailing ship detained in Israel
Polish sailing ship detained in Israel
14.03.2008 12:43
The Polish sailing ship ‘Pogoria’, with students from a Warsaw secondary school and their teachers on board, has been detained on the ship in Haifa, a seaport located on Israel's Mediterranean coastline.
STS Pogoria - polski żaglowiec, stalowa, trójmasztowa barkentyna zbudowana w 1980 r. w Stoczni Gdańskiej im. W. Lenina. Ma wymiary: dł. kadłuba 40.9 m, wys. 33.5 m, załoga 7+46 osób. Jest to drugi co do wielkości (na równi z bliźniaczą "Iskrą") wśród obecnie pływających polskich żaglowców. "Pogoria" jest malowana na biało z szerokim niebieskim pasem, czym odróżnia się od "Iskry" z pasem czerwonym.
Zobacz więcej w osobnym artykule: ORP Iskra (1982).
"Pogoria" jest pierwszym dużym żaglowcem zaprojektowanym przez polskiego konstruktora statków - inż. Zygmunta Chorenia i stanowiła pierwowzór dla kilku podobnych jednostek, w budowie których polskie stocznie później się wyspecjalizowały. Były to: "Pogoria", "Iskra" i bułgarska "Kaliakra", a nieco później "Oceania" (eksperymentalny żaglowiec badawczy PAN), oraz "Concordia" wybudowana dla kanadyjskiego armatora w Szczecinie.
Spis treści[ukryj]
1 Historia
2 Geneza nazwy żaglowca:
3 Przypisy
3.1 Linki zewnętrzne
//
Historia [edytuj]
"Pogoria" powstała na zamówienie Telewizji Polskiej (a dokładniej: Radiokomitetu) dla Bractwa Żelaznej Szekli. Bractwo powstało z inicjatywy kpt. Adama Jassera w 1971 r. i dorobiło się z czasem własnej audycji w TV pod nazwą "Latający Holender" prowadzonej przez kpt. Krzysztofa Baranowskiego, który został także pierwszym kapitanem "Pogorii". Znaki przypominające krzyże, które przez wiele lat nosiła "Pogoria" na żaglach rejowych, to cztery skrzyżowane szekle, symbol Bractwa.
Debiut "Pogorii" w regatach Cutty Sark miał miejsce na trasie wyścigu Mon-Karlskrona. Żaglowiec pierwszy minął linię mety, pozostawiając inne jednostki klasy A daleko z tyłu. Zwycięstwo to było bardzo cenne, gdyż "Pogoria" od momentu powstania wzbudzała wiele emocji. Podważano zasadność tak wielkich wydatków w czasach rodzącego się kryzysu gospodarczego. Gdy powstawała u schyłku epoki Gierka, podejrzewano, że jest luksusowym jachtem jednego z największych ówczesnych prominentów, szefa Radiokomitetu - Macieja Szczepańskiego (ksywa "Krwawy Maciuś"). Poważne gazety wypisywały wówczas idiotyzmy o znajdującej się na pokładzie stajni dla koni wyścigowych i oryginałach obrazów Malczewskiego wiszących w luksusowych wnętrzach.
Przed decyzją o sprzedaniu statku uratował "Pogorię" długi rejs, specjalnie wymyślony aby zawistnym ludziom zejść z oczu i aby trochę na siłę znaleźć gospodarcze zastosowanie dla tej jednostki. Była to dość ryzykowna wyprawa na Antarktydę (a dokładniej: do Antarktyki, gdyż samego kontynentu nie planowano osiągnąć,) gdzie żaglowiec spełniał rolę transportowca, przewożąc ludzi i sprzęt dla antarktycznej stacji PAN. Wyprawa odbyła się w dniach 7.12.1980 - 10.04.1981, a jej celem była Polska Stacja Antarktyczna im. Henryka Arctowskiego na Wyspach Króla Jerzego. Jednostka nie posiadała dla żeglugi w lodach ani wystarczającego wyposażenia, ani odpowiedniej konstrukcji - brak tzw. "klasy lodowej". Nie znano np. stateczności statku w przypadku oblodzenia drzewc (co oznaczało nawet kilkaset kilogramów lodu na rejach) w warunkach silnego wiatru, a warunki dla załogi były mało komfortowe jak na tamte akweny. Naukowcy, po długim pobycie na stacji polarnej, byli zmęczeni pracą i sobą nawzajem, i nie mieli ochoty żeglować na "Pogorii". Było to przyczyną niesnasek i problemów między częścią załogi a kadrą. Rejs był nieuzasadniony ekonomicznie (zbyt mała przestrzeń ładunkowa), ale nie o to przecież chodziło. Aczkolwiek naukowców dostarczono za ułamek ceny, którą PAN płacił obsługującym stację statkom towarowym, a ci, którzy odmówili na Stacji wejścia na pokład żaglowca, spóźnili się na święta do kraju płynąc miesiąc później motorowcem.
Rejs zaowocował także wspaniałym, liczącym kilkadziesiąt piosenek śpiewnikiem, którego większość utworów powstała właśnie w trakcie trwania rejsu. Śpiewnik ten ukazuje całą wyprawę w dużo pozytywniejszym świetle. Na uwagę zasługuje fakt, że na spotkanie w 15 rocznicę sławnego rejsu "Pogorii" stawili się w komplecie wszyscy - i załoga, i pasażerowie, a ci, którzy nie mogli przybyć osobiście, słali telegramy z pozdrowieniami.
Poza nietypowymi dla "Pogorii" akwenami podbiegunowymi jednostka okazała się szybka, dzielna i bezpieczna, a ocenę tę potwierdziły następne długie rejsy statku, w tym rejs do Sri Lanki, z opłynięciem po obu stronach Afryki, w pełnym okresie roku szkolnego, z młodzieżą licealną na pokładzie (1983-84), znany jako Szkoła Pod Żaglami (inicjator i kapitan - K.Baranowski), jako że jej uczestnicy godzili zwykłe obowiązki załogi żaglowca (także "psie wachty") z nauką. Była to prawdziwa szkoła charakterów, gdyż wyselekcjonowani z kilku tysięcy zgłoszeń chłopcy, po kilkuetapowych eliminacjach i obozie przygotowawczym, przerabiali, już na morzu, normalny program szkoły średniej, program bez taryfy ulgowej i w dodatku na wysokim poziomie, a część wróciła z ocenami niedostatecznymi (w warunkach lądowych byłyby to oceny co najmniej średnie). W trakcie rejsu żaglowiec zawijał do wielu portów, zarabiając na siebie czarterami, a w tym czasie wolna załoga miała możliwość kilkudniowego zwiedzania okolic.
Sukces Szkoły sprawił, że przedsięwzięciem i statkiem zainteresowali się Kanadyjczycy z West Island College w Montrealu, którzy zorganizowali na jego pokładzie w 1985 r. własną szkołę "Class Afloat". W efekcie tego udanego eksperymentu "Pogoria" w następnych sezonach była przez nich kilkakrotnie dzierżawiona, a w trakcie jednego z rejsów statek opłynął świat. Kanadyjczycy zbudowali w końcu w Szczecinie w 1992 r. własny, bliźniaczy żaglowiec "Concordia".
Kolejnym przedsięwzięciem była wyprawa zorganizowana w formie szkoły w latach 1988-89, z młodzieżą z Polski, USA i ZSRR. "Pogoria" pokonała wtedy trasę dookoła Przylądka Horn, w bardzo trudnych warunkach, płynąc w kierunku ze wschodu na zachód.
Obecnym armatorem żaglowca jest STA Poland (Sail Training Association Poland) - stowarzyszenie zajmujące się morskim szkoleniem (a właściwie wychowaniem) młodzieży.
Sukces "SzpŻ" odbił się szerokim echem, a specjalnością Kpt. Baranowskiego stało się odtąd bądź prowadzenie kolejnych szkół, bądź współpraca przy ich organizowaniu. W 1992 r. powstał dla Fundacji "Międzynarodowa Szkoła Pod Żaglami" s/y "Fryderyk Chopin", na który "Szkoła" przeniosła się z "Pogorii". Na "Pogorii" szkolne wachty odbywają się niemal w ruchu ciągłym - wystarczy obejrzeć "rozkład jazdy" żaglowca w internecie.
Pogoria od 2005 roku bierze udział w regatach Tall Ships' Races. W 2006 roku zajęła 6. miejsce, natomiast w 2007 roku 7. miejsce.
Z inicjatywy dr. Jana Grabskiego z Wydziału Fizyki Politechniki Warszawskiej od trzech lat na pokładzie Pogorii raz do roku odbywa się "Fizyka pod żaglami" mająca na celu propagowanie fizyki poprzez prezentowanie doświadczeń dla zwiedzających żaglowiec. Bierze w niej udział grupa studentów fizyki, a kapitanem jest Adam Jasser. Na finałach Tall Ships' Races 2007 Pogoria otrzymała nagrodę specjalną za ideę "Fizyki pod żaglami".
13 marca 2008 około drugiej w nocy Pogoria zderzyła sie z izraelską łodzią rybacka. Statek został zatrzymany przez izraelską prokuraturę w porcie w Hajfie. Polacy twierdzą, że wina leży po stronie samych poszkodowanych.[1]
Geneza nazwy żaglowca: [edytuj]
Żaglowiec "Pogoria" zwodowano, gdy I sekretarzem KC PZPR był Edward Gierek, pochodzący z Sosnowca, miasta Zagłębia Dąbrowskiego. Z Zagłębia pochodziło też wielu działaczy politycznych i decydentów tamtego okresu, a wśród nich szef Radiokomitetu, pierwszego armatora "Pogorii" - Maciej Szczepański. Na terenie Dąbrowy Górniczej – najrozleglejszego miasta Zagłębia, znajduje się zbiornik wodny - Pogoria I, otoczony kilkunastoma ośrodkami wypoczynkowymi i klubami żeglarskimi. Swoje pierwsze kroki żeglarskie właśnie tutaj stawiał Maciej Szczepański - i stąd właśnie nazwa żaglowca.
When sailing out of the port Pogoria rammed a small fishing boat slightly injuring two Israeli fishermen. According to ship’s crew, the fishermen are to blame for the accident as they failed to put on the warning lights on their boat.
The Haifa port authorities unofficially corroborated this version of events, but the law requires for the matter to be duly investigated.
None of the Poles were arrested but for the time being they have to remain on board, as their passports were taken away and they do not have Israeli visas.
Pogoria will probably be able to sail out of Haifa on Monday, once insurance issues have been settled.
Experience the thrill of sailing on a style of vessel that conquered the oceans of the world. From the beginning of world exploration, till the age a steam, these tall ships evolved to the pinnacle of sail technology. Many of the records set by the lumber and tea clippers of yesteryear still stand, a testament to man's ingenuity and engineering.
Ten thousand square feet of sail, a sight to behold.
All photographs courtesy of Capt. Adam Jasser.
Most of their numbers are gone, yet a few are still sailing as training vessels and still other are being commissioned to keep the spirit alive. The ship Pogoria was built in 1980 for the IRON SHACKLE FRATERNITY - a marine educational project which was conceived and founded by Captain Adam Jasser in 1971. The project was later sponsored by the Polish National Television , the TV Magazine : FLYING DUTCHMAN. The current owner and operator of Sail Training Ship (STS) POGORIA is the Sail Training Association Poland, which is a national branch of the famous British organization, The International Sail Training Association. The Sail Training Association Poland made Captain Adam Jasser their honorary member one.
One of the berths aboard the Pogoria
At 154 feet overall with accommodations for up to 50 crew and students. The vessel can be provisioned for 30 days or more. The Pogoria is 342 gross tons with a beam of 26 feet and a draft of 11 feet, carrying more than 10,700 square feet of sail and will reach speeds of 15 knots. It is not uncommon for the Pogoria to average more than 250 nautical miles in 24 hours.
During the Cutty Sark Tall Ships Race '02 from Malaga to La Coruna Spain, I sailed on the tallship STS "Pogoria". The tallship was a 148 foot three-masted Barquentine with a square rig on its first mast. The sail, which lasted 11 days, included the passage through the Straight of Gibraltar and sailing around the Cape St. Vincent. I lived and worked with 40 trainees. Some of my duties included galley work, helping the cook, standing on watch at the helm and the navigation table, keeping the ship's log, trimming the sails, and keeping the ship clean. The greatest thing I had to do was going aloft and handling the square sails.
14.03.2008 12:43
The Polish sailing ship ‘Pogoria’, with students from a Warsaw secondary school and their teachers on board, has been detained on the ship in Haifa, a seaport located on Israel's Mediterranean coastline.
STS Pogoria - polski żaglowiec, stalowa, trójmasztowa barkentyna zbudowana w 1980 r. w Stoczni Gdańskiej im. W. Lenina. Ma wymiary: dł. kadłuba 40.9 m, wys. 33.5 m, załoga 7+46 osób. Jest to drugi co do wielkości (na równi z bliźniaczą "Iskrą") wśród obecnie pływających polskich żaglowców. "Pogoria" jest malowana na biało z szerokim niebieskim pasem, czym odróżnia się od "Iskry" z pasem czerwonym.
Zobacz więcej w osobnym artykule: ORP Iskra (1982).
"Pogoria" jest pierwszym dużym żaglowcem zaprojektowanym przez polskiego konstruktora statków - inż. Zygmunta Chorenia i stanowiła pierwowzór dla kilku podobnych jednostek, w budowie których polskie stocznie później się wyspecjalizowały. Były to: "Pogoria", "Iskra" i bułgarska "Kaliakra", a nieco później "Oceania" (eksperymentalny żaglowiec badawczy PAN), oraz "Concordia" wybudowana dla kanadyjskiego armatora w Szczecinie.
Spis treści[ukryj]
1 Historia
2 Geneza nazwy żaglowca:
3 Przypisy
3.1 Linki zewnętrzne
//
Historia [edytuj]
"Pogoria" powstała na zamówienie Telewizji Polskiej (a dokładniej: Radiokomitetu) dla Bractwa Żelaznej Szekli. Bractwo powstało z inicjatywy kpt. Adama Jassera w 1971 r. i dorobiło się z czasem własnej audycji w TV pod nazwą "Latający Holender" prowadzonej przez kpt. Krzysztofa Baranowskiego, który został także pierwszym kapitanem "Pogorii". Znaki przypominające krzyże, które przez wiele lat nosiła "Pogoria" na żaglach rejowych, to cztery skrzyżowane szekle, symbol Bractwa.
Debiut "Pogorii" w regatach Cutty Sark miał miejsce na trasie wyścigu Mon-Karlskrona. Żaglowiec pierwszy minął linię mety, pozostawiając inne jednostki klasy A daleko z tyłu. Zwycięstwo to było bardzo cenne, gdyż "Pogoria" od momentu powstania wzbudzała wiele emocji. Podważano zasadność tak wielkich wydatków w czasach rodzącego się kryzysu gospodarczego. Gdy powstawała u schyłku epoki Gierka, podejrzewano, że jest luksusowym jachtem jednego z największych ówczesnych prominentów, szefa Radiokomitetu - Macieja Szczepańskiego (ksywa "Krwawy Maciuś"). Poważne gazety wypisywały wówczas idiotyzmy o znajdującej się na pokładzie stajni dla koni wyścigowych i oryginałach obrazów Malczewskiego wiszących w luksusowych wnętrzach.
Przed decyzją o sprzedaniu statku uratował "Pogorię" długi rejs, specjalnie wymyślony aby zawistnym ludziom zejść z oczu i aby trochę na siłę znaleźć gospodarcze zastosowanie dla tej jednostki. Była to dość ryzykowna wyprawa na Antarktydę (a dokładniej: do Antarktyki, gdyż samego kontynentu nie planowano osiągnąć,) gdzie żaglowiec spełniał rolę transportowca, przewożąc ludzi i sprzęt dla antarktycznej stacji PAN. Wyprawa odbyła się w dniach 7.12.1980 - 10.04.1981, a jej celem była Polska Stacja Antarktyczna im. Henryka Arctowskiego na Wyspach Króla Jerzego. Jednostka nie posiadała dla żeglugi w lodach ani wystarczającego wyposażenia, ani odpowiedniej konstrukcji - brak tzw. "klasy lodowej". Nie znano np. stateczności statku w przypadku oblodzenia drzewc (co oznaczało nawet kilkaset kilogramów lodu na rejach) w warunkach silnego wiatru, a warunki dla załogi były mało komfortowe jak na tamte akweny. Naukowcy, po długim pobycie na stacji polarnej, byli zmęczeni pracą i sobą nawzajem, i nie mieli ochoty żeglować na "Pogorii". Było to przyczyną niesnasek i problemów między częścią załogi a kadrą. Rejs był nieuzasadniony ekonomicznie (zbyt mała przestrzeń ładunkowa), ale nie o to przecież chodziło. Aczkolwiek naukowców dostarczono za ułamek ceny, którą PAN płacił obsługującym stację statkom towarowym, a ci, którzy odmówili na Stacji wejścia na pokład żaglowca, spóźnili się na święta do kraju płynąc miesiąc później motorowcem.
Rejs zaowocował także wspaniałym, liczącym kilkadziesiąt piosenek śpiewnikiem, którego większość utworów powstała właśnie w trakcie trwania rejsu. Śpiewnik ten ukazuje całą wyprawę w dużo pozytywniejszym świetle. Na uwagę zasługuje fakt, że na spotkanie w 15 rocznicę sławnego rejsu "Pogorii" stawili się w komplecie wszyscy - i załoga, i pasażerowie, a ci, którzy nie mogli przybyć osobiście, słali telegramy z pozdrowieniami.
Poza nietypowymi dla "Pogorii" akwenami podbiegunowymi jednostka okazała się szybka, dzielna i bezpieczna, a ocenę tę potwierdziły następne długie rejsy statku, w tym rejs do Sri Lanki, z opłynięciem po obu stronach Afryki, w pełnym okresie roku szkolnego, z młodzieżą licealną na pokładzie (1983-84), znany jako Szkoła Pod Żaglami (inicjator i kapitan - K.Baranowski), jako że jej uczestnicy godzili zwykłe obowiązki załogi żaglowca (także "psie wachty") z nauką. Była to prawdziwa szkoła charakterów, gdyż wyselekcjonowani z kilku tysięcy zgłoszeń chłopcy, po kilkuetapowych eliminacjach i obozie przygotowawczym, przerabiali, już na morzu, normalny program szkoły średniej, program bez taryfy ulgowej i w dodatku na wysokim poziomie, a część wróciła z ocenami niedostatecznymi (w warunkach lądowych byłyby to oceny co najmniej średnie). W trakcie rejsu żaglowiec zawijał do wielu portów, zarabiając na siebie czarterami, a w tym czasie wolna załoga miała możliwość kilkudniowego zwiedzania okolic.
Sukces Szkoły sprawił, że przedsięwzięciem i statkiem zainteresowali się Kanadyjczycy z West Island College w Montrealu, którzy zorganizowali na jego pokładzie w 1985 r. własną szkołę "Class Afloat". W efekcie tego udanego eksperymentu "Pogoria" w następnych sezonach była przez nich kilkakrotnie dzierżawiona, a w trakcie jednego z rejsów statek opłynął świat. Kanadyjczycy zbudowali w końcu w Szczecinie w 1992 r. własny, bliźniaczy żaglowiec "Concordia".
Kolejnym przedsięwzięciem była wyprawa zorganizowana w formie szkoły w latach 1988-89, z młodzieżą z Polski, USA i ZSRR. "Pogoria" pokonała wtedy trasę dookoła Przylądka Horn, w bardzo trudnych warunkach, płynąc w kierunku ze wschodu na zachód.
Obecnym armatorem żaglowca jest STA Poland (Sail Training Association Poland) - stowarzyszenie zajmujące się morskim szkoleniem (a właściwie wychowaniem) młodzieży.
Sukces "SzpŻ" odbił się szerokim echem, a specjalnością Kpt. Baranowskiego stało się odtąd bądź prowadzenie kolejnych szkół, bądź współpraca przy ich organizowaniu. W 1992 r. powstał dla Fundacji "Międzynarodowa Szkoła Pod Żaglami" s/y "Fryderyk Chopin", na który "Szkoła" przeniosła się z "Pogorii". Na "Pogorii" szkolne wachty odbywają się niemal w ruchu ciągłym - wystarczy obejrzeć "rozkład jazdy" żaglowca w internecie.
Pogoria od 2005 roku bierze udział w regatach Tall Ships' Races. W 2006 roku zajęła 6. miejsce, natomiast w 2007 roku 7. miejsce.
Z inicjatywy dr. Jana Grabskiego z Wydziału Fizyki Politechniki Warszawskiej od trzech lat na pokładzie Pogorii raz do roku odbywa się "Fizyka pod żaglami" mająca na celu propagowanie fizyki poprzez prezentowanie doświadczeń dla zwiedzających żaglowiec. Bierze w niej udział grupa studentów fizyki, a kapitanem jest Adam Jasser. Na finałach Tall Ships' Races 2007 Pogoria otrzymała nagrodę specjalną za ideę "Fizyki pod żaglami".
13 marca 2008 około drugiej w nocy Pogoria zderzyła sie z izraelską łodzią rybacka. Statek został zatrzymany przez izraelską prokuraturę w porcie w Hajfie. Polacy twierdzą, że wina leży po stronie samych poszkodowanych.[1]
Geneza nazwy żaglowca: [edytuj]
Żaglowiec "Pogoria" zwodowano, gdy I sekretarzem KC PZPR był Edward Gierek, pochodzący z Sosnowca, miasta Zagłębia Dąbrowskiego. Z Zagłębia pochodziło też wielu działaczy politycznych i decydentów tamtego okresu, a wśród nich szef Radiokomitetu, pierwszego armatora "Pogorii" - Maciej Szczepański. Na terenie Dąbrowy Górniczej – najrozleglejszego miasta Zagłębia, znajduje się zbiornik wodny - Pogoria I, otoczony kilkunastoma ośrodkami wypoczynkowymi i klubami żeglarskimi. Swoje pierwsze kroki żeglarskie właśnie tutaj stawiał Maciej Szczepański - i stąd właśnie nazwa żaglowca.
When sailing out of the port Pogoria rammed a small fishing boat slightly injuring two Israeli fishermen. According to ship’s crew, the fishermen are to blame for the accident as they failed to put on the warning lights on their boat.
The Haifa port authorities unofficially corroborated this version of events, but the law requires for the matter to be duly investigated.
None of the Poles were arrested but for the time being they have to remain on board, as their passports were taken away and they do not have Israeli visas.
Pogoria will probably be able to sail out of Haifa on Monday, once insurance issues have been settled.
Experience the thrill of sailing on a style of vessel that conquered the oceans of the world. From the beginning of world exploration, till the age a steam, these tall ships evolved to the pinnacle of sail technology. Many of the records set by the lumber and tea clippers of yesteryear still stand, a testament to man's ingenuity and engineering.
Ten thousand square feet of sail, a sight to behold.
All photographs courtesy of Capt. Adam Jasser.
Most of their numbers are gone, yet a few are still sailing as training vessels and still other are being commissioned to keep the spirit alive. The ship Pogoria was built in 1980 for the IRON SHACKLE FRATERNITY - a marine educational project which was conceived and founded by Captain Adam Jasser in 1971. The project was later sponsored by the Polish National Television , the TV Magazine : FLYING DUTCHMAN. The current owner and operator of Sail Training Ship (STS) POGORIA is the Sail Training Association Poland, which is a national branch of the famous British organization, The International Sail Training Association. The Sail Training Association Poland made Captain Adam Jasser their honorary member one.
One of the berths aboard the Pogoria
At 154 feet overall with accommodations for up to 50 crew and students. The vessel can be provisioned for 30 days or more. The Pogoria is 342 gross tons with a beam of 26 feet and a draft of 11 feet, carrying more than 10,700 square feet of sail and will reach speeds of 15 knots. It is not uncommon for the Pogoria to average more than 250 nautical miles in 24 hours.
During the Cutty Sark Tall Ships Race '02 from Malaga to La Coruna Spain, I sailed on the tallship STS "Pogoria". The tallship was a 148 foot three-masted Barquentine with a square rig on its first mast. The sail, which lasted 11 days, included the passage through the Straight of Gibraltar and sailing around the Cape St. Vincent. I lived and worked with 40 trainees. Some of my duties included galley work, helping the cook, standing on watch at the helm and the navigation table, keeping the ship's log, trimming the sails, and keeping the ship clean. The greatest thing I had to do was going aloft and handling the square sails.
Subscribe to:
Posts (Atom)